Με αφορμή την παγκόσμια ημέρα του Ardbeg, έλαβα μια φιάλη από το απόλυτο 10άρι του Islay, ένα πολύπλοκο αλλά και φιλικό ουίσκι Single Malt, που μετέτρεψε μια βραδιά μου με έναν αναπάντεχο τρόπο.
φωτογραφίες: Βαγγέλης Πατσιαλός
Νομίζω ήταν στους Χρυσούς Σκούφους του 2007, στο Ζάππειο. Σερβίραμε κοκτέιλ με ουίσκι 12 ετών, της ετικέτας που ήταν ένας από τους χορηγούς του θεσμού. Ήμουν εκεί μέσω μιας προωθητικής εταιρείας και ένιωθα πολύ ενθουσιασμένος που θα συμμετείχα σε αυτό το μεγάλο γεγονός. Από το μεσημέρι που βρέθηκα στο σημείο, για την προετοιμασία, αισθανόμουν σπουδαίος. Ανυπομονούσα για όλους εκείνους τους καλεσμένους που θα αντίκριζα, αλλά κυρίως για την ευκαιρία που θα είχα να τους σερβίρω. Όλα πήγαν πολύ καλά και η ροή του event κύλησε ομαλά, χωρίς αναμονή -ειδικά στο welcome drink. Από ολόκληρη την ημέρα εκείνη, θυμάμαι, όμως (και ειλικρινά) μόνο έναν άνθρωπο. Τον Λουκιανό Κηλαηδόνη. Κάθισε στο bar μόνος του, με κοίταξε με μια διαπεραστική ματιά που μαρτυρούσε ότι “κι όσα γύρω μου βλέπω τα γνωρίζω καλά, κι όμως το νιώθω αλλάξαν πολλά” και με απέραντη ευγένεια και καλοσύνη, μου ζήτησε, απλώς, ένα ουίσκι σκέτο. Από εκείνη την ημέρα, κάθε φορά που πίνω σκέτο ουίσκι θυμάμαι εκείνη τη στιγμή.
Με αφορμή την παγκόσμια ημέρα Ardbeg, στις 30 Μαΐου, έλαβα μια μοναδική, σκωτσέζικη, αλλά νησιώτικη φιάλη ουίσκι από βυνοποιημένο κριθάρι (το λέω γιατί με τις πρώτες ύλες και τη γη, θα πρέπει να γνωρίζετε πως, μια (μικρή) λόξα την έχω). Επέλεξα να την ανοίξω μια ημέρα που θα άκουγα κάτι ξεχωριστό και τα’φερε έτσι η ζωή, που κατέληξα βράδυ Σαββάτου να βλέπω τον Διονύση Σαββόπουλο, ολομόναχο με την κιθάρα του – live από τον Θόλο του Πάρκου Σταύρος Νιάρχος. Ποιητικός και -όπως πάντοτε ρομαντικός- με το επιβλητικά φιλικό του ύφος, μου “θύμισε” τι έπρεπε να κάνω, όταν έκανε μια σύντομη αναφορά στον Κηλαηδόνη. Άνοιξα το “απόλυτο” 10άρι, το Ardbeg Islay Single Malt TEN Scotch Whisky. Μπερδεμένος, ξέρετε από τη μανία μου με τα gin, αρχικά έψαχνα να βρω τον άρκευθο. Αλλά ήταν τέτοια η ένταση του περίτεχνου αυτού ποτού, που έμοιαζε λες και άνοιξα το παράθυρο από έναν φάρο σε κάποιο ακρωτήρι του Islay, μια ήρεμη νύχτα: Θαλασσινός αέρας, πικάντικος καπνός, ερείκη και τύρφη. Προσγειώνομαι στην πραγματικότητα. Κλείνω το παράθυρο και αφήνω απέξω τον Ατλαντικό. Αρώματα φαρμακευτικής γάζας, που μπερδεύονται με εκείνα από φρουτένιες θύμησες λεμονιού και μαύρου πιπεριού. Και … ω Θεέ μου! γραφίτης. Πόσο μου είχε λείψει αυτή η αίσθηση, το άρωμα που αποκτούν τα δάχτυλα όταν αφήνεις ένα μολύβι που ακόνισες. Πραγματικά, αυτό το ουίσκι είναι τόσο πολύπλοκο. Και φλύαρο. Όσο πιο πολύ ασχολείσαι μαζί του, τόσο πιο πολύ σου μιλάει. Και φέρνει στο νου αρώματα από τραγανό μπέικον και πράσινες πιπεριές. Βρέχω τα χείλια μου με το “Ultimate TEN” και επιβεβαιώνω πως γεύομαι ό,τι μύρισα, αλλά επιπρόσθετα εμφανίζονται πλέον και κάποια άλλα πιο γνώριμα στοιχεία όπως το πευκοδάσος, η κανέλα και toffee αμυγδάλου. Το 10άρι Ardbeg είναι τόσο μαλακό στο στόμα, που τιθασεύει όλα τα άγρια στοιχεία του “κατασκηνωτικού δάσους” και της νησιώτικης ακτής, ενσωματώνοντας υπέροχα το αλκοόλ (που δεν είναι και λίγο, καθώς αγγίζει τους 46% βαθμούς). Κάθε γουλιά υπόσχεται τόσα πολλά, αλλά δεν δημιουργεί κανένα αίσθημα κορεσμού. Η αρωματική του παλέτα είναι τόσο μεγάλη που το ξαναπίνεις για να θυμηθείς γιατί σου άρεσε, αλλά το ξεχνάς γιατί εντοπίζεις κάτι καινούριο. Όπως οι ώριμες μπανάνες, η γλυκόριζα, τύρφη ξανά και στοιχεία από ψημένα αμύγδαλα και επίγευση από ένα καλό φίλο, τον εσπρέσο.
Η ετικέτα του Ardbeg 10 ετών, περιγράφει τα πάντα για αυτό το ουίσκι, το αποστακτήριο του οποίου ιδρύθηκε το 1815. Δίνει έμφαση στο non chill filtered χαρακτηριστικό του (διαδικασία φιλτραρίσματος μετά την απόσταξη). Και φωνάζει για το ρωμαλέο του προφίλ: Sea spray, Tarry rope, Immense smoky intensity. Αλλά οι φωνές του σταματούν, από την στιγμή που θα αφαιρέσετε το καπάκι, για να μεταμορφωθεί σε ένα φιλικά φλύαρο single malt από το Islay.
