Ο Peder Severin Krøyer ζωγραφίζει το Hip, Hip, Hurrah! Artists’ Party, Skagen, μία εορταστική σκηνή γεμάτη με ζωντάνια και λαμπερές αντανακλάσεις του ηλιακού φωτός, η οποία αντιπροσωπεύει τη φιλία και τη συντροφικότητα, την τέχνη και τη ζωή.
Η Judith Jan Leyster, ένα αστέρι της Τέχνης για την εποχή της ξεχασμένη όμως από την Ιστορία για πολλά χρόνια, ζωγραφίζει τον Εύθυμο πότη, για να υποδηλώσει όχι μόνο τις απολαύσεις της ζωής αλλά και τους κινδύνους της υπερβολής.
Ο Μυστικός Δείπνος (Last Supper), το αριστουργηματικό έργο του Leonardo da Vinci, όπου εκφράζονται η πολυτάλαντη ιδιοφυΐα του και η ανεξάντλητη επιθυμία του για πειραματισμό, μας ταξιδεύει από την Ιταλία στους Αγίους Τόπους και ξανά στην Ιταλία!
Στο Μπαρ, ο Maurice de Vlaminck δεν επιχειρεί να διερευνήσει την ψυχολογία της γυναίκας που ζωγραφίζει ως καρικατούρα, αλλά να αποδώσει την έντονη και τραγική μορφή της μέσα από την εκφραστικότητα των χρωματικών αντιθέσεων, μέσα από τα μπλε, τα κόκκινα, τα κίτρινα, τα καθαρά του χρώματα.
Στο ζωγραφικό έργο του John Craxton, όπου οι εικόνες προσεγγίζονται με έναν πιο χρωματιστό και φωτεινό χαρακτήρα, αντικατοπτρίζεται η αλληλεπίδραση του καλλιτέχνη με τους φίλους του και αναδεικνύεται η μεγάλη του αγάπη για την Ελλάδα – τα τοπία, τους ανθρώπους και του τρόπου ζωής.
Ο Andy Warhol, φανερώνει τη σχέση αλληλεπίδρασης ανάμεσα στις Εφαρμοσμένες και τις Καλές Τέχνες, αλλά και τον τρόπο με τον οποίον συνδυάζονται οι τέχνες των χρωμάτων με τις τέχνες των γεύσεων, επιτρέποντας σε οποιονδήποτε να έχει στο σπίτι του έναν Warhol.
Ο Βίνσεντ Βαν Γκογκ ζωγράφιζε για να εκφράσει την δημιουργική έξαρση στην οποία βρισκόταν ο νους του, επιλέγοντας απλά θέματα όπως το Café Table with Absinthe. Αν και έπινε πολύ, δεν προτιμούσε το αλκοόλ κατά την εκτέλεση του έργου, του ήταν όμως αναγκαίο με την ολοκλήρωσή του.
O Μαξ Ερνστ αναμειγνύει το όνειρο με την πραγματικότητα, το παράξενο με το φυσικό, το αφηρημένο με το παραστατικό, και δημιουργεί έναν Cocktail Drinker.
Ο Καραβάτζιο ζωγραφίζει ένα μυθολογικό πρόσωπο, τον Βάκχο, επιμένοντας στη ρεαλιστική απόδοση των λεπτομερειών, για να μας παρουσιάσει την αλήθεια και το εφήμερο των πραγμάτων.
“Απ’ τα πολλά καφέ, απ’ τον πολύ κόσμο έξω στο πεζοδρόμιο, θα βρίσκομαι σε έναν κόσμο εικονικό, καφέ κόσμο. Έπειτα, θα είναι φυσικό η αγορά να παραμένει ανοιχτή όχι μόνο τις Κυριακές, αλλά όλες τις ώρες, όπως και τα καφέ.”