«Το κρασί φέρνει στο φώς όλα τα κρυμμένα μυστικά της ψυχής». Οράτιος
Στην αναζήτησή μου για την ταινία που θα με οδηγήσει στον κόσμο του κρασιού, ως σινεφίλ, χωρίς δεύτερη σκέψη ο νους μου πηγαίνει κατευθείαν στο Sideways- Πλαγίως. Ο τρόπος που παρουσιάζεται η φιλοσοφία του κρασιού μέσα από την ιστορία των ηρώων, προκαλεί συναισθήματα εξερεύνησης. Σίγουρα όσοι καταλάβουν το νόημα του Sideways, αναπάντεχα θα σκεφτούν περισσότερο την επόμενη φορά που θα παραγγείλουν … ένα ποτήρι κρασί.
Ο συγγραφέας Rex Pickett μετά από 15 αποτυχημένες προσπάθειες, καταφέρνει και εκδίδει τελικά τη νουβέλα του Sideways, το 2004. Την ίδια χρονιά μεταφέρεται στον κινηματογράφο από τον Ελληνοαμερικανό σκηνοθέτη Alexander Payne. Ήρωες της ταινίας, είναι δύο μεσήλικες: ο Miles(Paul Giamatti), ένας αποτυχημένος στην προσωπική και επαγγελματική του ζωή συγγραφέας, και ο κολλητός του φίλος από το κολέγιο Jack (Thomas Haden Church), ηθοποιός β’ διαλογής που ετοιμάζεται να παντρευτεί. Η ιστορία διαδραματίζεται στη Santa Ynez της Καλιφόρνια, χώρα του κρασιού, και το ταξίδι που αρχίζει σαν ένας τρόπος για ενήλικο ξεφάντωμα, καταλήγει μετά από πολλά μπουκάλια κρασί να είναι η αρχή μιας νέας ζωής τόσο για τον Miles, όσο και για τον Jack.
Κατά τη διάρκεια της ταινίας, γίνεται αντιληπτό ότι μέσα από τους διαλόγους ο σκηνοθέτης δεν διηγείται απλά μία ιστορία. Τουναντίον, δίνει ένα εκπαιδευτικό μάθημα για το κρασί και τον τρόπο που μπορούμε να εκτιμήσουμε ένα καλό μπουκάλι, αλλά και τον τρόπο που πιάνουμε ένα ποτήρι, το πώς μυρίζουμε και γευόμαστε τελικά ένα κρασί. Οι εμμονές του Miles με συγκεκριμένου είδους ποικιλίες και η απέχθειά του για κάποιες άλλες είναι σίγουρα από τα καλύτερα σημεία του Sideways. Ο αντίκτυπος του Sideways ήταν τόσο μεγάλος που, χωρίς να προδώσω τις ονομασίες τους, η αγαπημένη ποικιλία του πρωταγωνιστή πέτυχε αύξηση πωλήσεων κατά 16%, ενώ εκείνη που δεν ανήκε στις προτιμήσεις του είδε τις πωλήσεις της να πέφτουν 2%. Μάλιστα, η τοποθεσία των γυρισμάτων, μετά την προβολή της ταινίας, είχε μία τεράστια αύξηση τουριστών, οι οποίοι αναζητούσαν να περιηγηθούν στους αμπελώνες και να γευθούν το αγαπημένο τους κρασί.
Δεν θα προσπαθήσω να το παίξω ειδήμων στο κρασί, αν και με τους τίτλους τέλους της ταινίας θα ήθελα να μπορούσα να πιάσω κουβέντα με τον Miles και την Maya, ώστε να με μυήσουν στην τέχνη του οίνου. Η Maya εκμυστηρεύεται στον Miles το λόγο που αγάπησε το κρασί, σαν να πρόκειται για ερωτική εξομολόγηση μέσα από την οποία καταλαβαίνουμε ότι δεν είναι απλά ένα ποτήρι αλκοόλ, αλλά ένας… έρωτας:
«Μου αρέσει να σκέφτομαι για τη ζωή του κρασιού. Ότι είναι κάτι ζωντανό. Μου αρέσει να σκέφτομαι τι γινόταν την χρονιά που μεγάλωναν τα σταφύλια, πως έλαμπε ο ήλιος, αν έβρεχε. Μου αρέσει να σκέπτομαι τους ανθρώπους που φρόντιζαν, που μάζεψαν τα σταφύλια. Κι αν είναι παλιό κρασί, πόσοι από αυτούς έχουν πεθάνει. Μου αρέσει πως συνεχίζει να εξελίσσεται ένα κρασί. Αν άνοιγα ένα μπουκάλι σήμερα θα είχε διαφορετική γεύση από κάθε άλλη μέρα. Γιατί ένα μπουκάλι κρασί είναι όντως ζωντανό. Και συνεχώς εξελίσσεται και γίνεται πιο πολύπλοκο μέχρι την κορύφωση του. Και μετά αρχίζει η σταθερή αναπόφευκτη παρακμή του».