Τι συμβαίνει όταν ένα Negroni δεν περιέχει Gin; Τι επίδραση έχει σε ένα Negroni cocktail η παραμονή του σε βαρέλι και τι η ήπια οξείδωση του με το πέρασμα του χρόνου; Και τι επίδραση είχε, σε μένα, η παραλαβή ενός τέτοιου παλαιωμένου cocktail από το Vogatsikou 3, την περίοδο των εορτών; 

Κάποτε, υπήρχε ένα cocktail που το έλεγαν Milano-Torino. Αποτελούνταν από Campari (από το το Μιλάνο) και γλυκό βερμούτ (από το Τορίνο). Απλά πράγματα. Το ποτό αυτό, έγινε ιδιαίτερα δημοφιλές ανάμεσα στους Αμερικάνους που επισκέπτονταν την Ιταλία. Το ζητούσαν τόσο συχνά, που σύντομα -και μοιραία- μετονομάστηκε σε Americano. Όταν σε ένα Americano, ζητήθηκε η αντικατάσταση της σόδας, από το Gin, γεννήθηκε το Negroni. 

Αν λοιπόν αφαιρέσετε το Gin από ένα Negroni, έχετε αυτομάτως ένα Milano-Torino. Προσπαθήστε να αντικαταστήσετε το gin με αφρώδες κρασί και θα έχετε φτιάξει ένα Sbagliato. Δεν έχετε gin και έχετε bourbon; Μόλις φτιάξατε ένα Boulevardier! Και αν αντί του gin χρησιμοποιήσετε Rye whisky, τότε θα παρασκευάσετε ένα Old Pal. Στο μεταξύ δεν έχει τελειωμό: Αν αντί του κόκκινου (γλυκού) βερμούτ, κάνετε χρήση λευκού ξηρού (dry vermouth), τότε θα είσαστε έτοιμοι να σερβίρετε (ή να πιείτε) ένα Cardinale, ενώ το ωραιότατο Patchanca, έχει σαν βάση spiced & coffee flavoured rum. 

Το συμπέρασμα; Αν από ένα Negroni αφαιρέσετε το Gin, τότε δεν θα έχετε φτιάξει μια παραλλαγή του Negroni, αλλά μια παραλλαγή ενός άλλου ποτού που απλώς έχει και “κόκκινο-bitter-plus-κόκκινο-βερμούτ”. 

Στα τέλη Δεκεμβρίου του προηγούμενου έτους, έλαβα από τους φίλους του Vogatsikou 3, στη Θεσσαλονίκη, ένα ευχάριστο μήνυμα που πήγαινε κάπως έτσι:

6 μέρες αργότερα, λίγο πριν την αλλαγή του έτους, είχα στα χέρια μου ένα όμορφο μπουκάλι 500 ml, που ήθελα να το ανοίξω, σαν μικρό παιδί. Το άνοιξα ευλαβικά και δοκίμασα την πρώτη γουλιά “straight”. Έπειτα, πήρα το mixing glass και ανακάτεψα με πολύ πάγο ποσότητα για 3-4 ποτά σε μικρά, παγωμένα ποτήρια κοκτέιλ. Έκοψα τη φλούδα από ένα πορτοκάλι και “ψέκασα” πάνω στην επιφάνεια των ποτηριών. Η κουζίνα είχε ήδη μοσχοβολήσει εσπεριδοειδή και η παρέα δεν χρειάστηκε πολλές εξηγήσεις. Ήπιαμε την πρώτη γουλιά και χαζογελούσαμε. Νιώθαμε ότι θα πίναμε κάτι υπέροχο και επιβεβαιωθήκαμε. Δεν χρειάστηκα πάνω από 5 λεπτά για να ρουφήξω τις 10 γουλιές από αυτό το απίθανα δεμένο ποτό, του οποίου, όμως, τα συστατικά φαινόντουσαν ένα-ένα. Το ξύλο είχε επηρεάσει τόσο διακριτικά το ποτό, που άφηνε τα βοτανικά τόσο από το gin, όσο και από τα βερμούτ να εκφράζονται ελεύθερα. Το πικρό λικέρ έφερνε τα πάντα σε μια ισορροπία και η εσπεριδοειδής μύτη έκανε ότι έπρεπε για να μας ανοίξει η όρεξη για τα καλά. Το 2019 έκλεισε με την καλύτερη παρέα και, γευστικά με κάτι που μου είχε λείψει πολύ: Την πολυπλοκότητα της απλότητας και την ανωτερότητα του κλασικού. Έϊ ψιτ, Βογατσικού 3: Εις υγείαν!