Σας είχα αποκαλύψει, κάποια στιγμή, τον ιδανικό τρόπο για να σερβίρετε ένα Gin & Tonic, αλλά αισθανόμουν ότι έλειπε η πληροφορία για τα Navy Strength Gin. Όχι πια.
φωτογραφία: Βαγγέλης Πατσιαλός
Όσο περνάει ο καιρός, όλο και περισσότερες ετικέτες gin εμφανίζονται. Τα στατιστικά μου μαρτυρούν, ότι τα τελευταία 2 χρόνια, κάθε εβδομάδα εισβάλουν στη ζωή μας από ένα ως 4 νέα gin brands. Στις αρχές της δεκαετίας, είχα δημιουργήσει ένα πίνακα, ή πιο σωστά μια λίστα με όλα (ναι όλα) τα τζιν που κυκλοφορούσαν παγκοσμίως. Και δεν ήταν πάνω από 100. Σήμερα, δεν θα τολμούσα να κάνω κάτι παρόμοιο. Άλλωστε, πολλά από τα νέα προϊόντα, δεν προλαβαίνω καν να αντιληφθώ ότι κυκλοφόρησαν, πριν με ρωτήσουν την άποψή μου για αυτά. Κάποια άλλα, έχουν ένα όνομα που προφέρεται δύσκολα, άλλα εξαφανίζονται πριν γίνουν γνωστά και άλλα ίσως να μην (χρειαστεί να) τα μάθω ποτέ. Ας είναι. Αν κάτι είναι τόσο καλό, θα αντέξει στο χρόνο. Και αν μια μάρκα αντέξει στον χρόνο, τότε κάποια στιγμή θα τη δοκιμάσω. Σημασία, πάντως, έχει να φτάσει κανείς στο σημείο, να μπορεί να αξιολογήσει, διαβάζοντας την ετικέτα (και σε συνάρτηση πάντα με την τιμή), αν ένα gin αξίζει να υπάρχει σε κάποιο ράφι, σε ένα σπίτι, σε ένα μενού. Σε μια γωνιά. Ακόμα και σε με γωνιά του μυαλού μου. Ως κάτι που δοκίμασα και μου άρεσε, ή ως κάτι που θα ήθελα να. Και βεβαίως, να μην ξεχνάμε τα βασικά, τα θεμελιώδη. Ότι δηλαδή, το gin προστατεύεται επαρκώς από τη νομοθεσία, με βάση την οποία υπάρχουν, τρεις και μόνο τρεις κατηγορίες (Gin, Distilled, London Dry).
Ακόμα και τα Navy Strength Gin σε μια από τις 3 παραπάνω κατηγορίες θα πρέπει να ανήκουν. Αλλά ας πάμε λίγο πιο πίσω, στον 18º αιώνα. Τότε που το gin ήταν ιδιαίτερα δημοφιλές στο Ηνωμένο Βασίλειο και το Βασιλικό Ναυτικό (Royal Navy), το οποίο μάλιστα επιτρεπόταν (ή/και υποχρεωνόταν) να καταναλώνει gin για την επαύξηση του στρατιωτικού σθένους (Dutch Courage), ή για την καταπολέμηση της έλλειψης βιταμινής C (πίνοντάς το με χυμό lime), αλλά και της ελονοσίας (πίνοντάς το με τόνικ – που περιέχει κινίνη). Το gin, λοιπόν, ήταν και δημοφιλές και πολύτιμο. Οι ναυτικοί και αξιωματούχοι που το προμηθεύονταν, έλεγχαν την σύστασή του (το αν ήταν πολύ ελαφρύ/αραιωμένο) με ένα έξυπνο τρικ. Εμπότιζαν μπαρούτι (gunpowder) με το υπό εξέταση gin. Αν το υγρό μπαρούτι έπαιρνε φωτιά, τότε ο αλκοολικός τίτλος ήταν πάνω από 57% και το έπαιρναν μαζί τους στο πλοίο. Αλλά υπήρχε και ένας άλλος, ιδιοφυής λόγος που το τζιν έπρεπε να είναι Gunpowder Proof ή αλλιώς Navy Strength. Το αλκοόλ και το μπαρούτι, φυλάσσονταν -μαζί- κλειδωμένα στο αμπάρι και άρα στους ίδιους χώρους. Αυτός ο κοινός αποθηκευτικός χώρος, εξασφάλιζε “ησυχία” στο κατάστρωμα, αλλά είχε και το ρίσκο, ότι αν το gin περιείχε λιγότερο αλκοόλ από ~54% , το μπαρούτι θα ήταν εντελώς άχρηστο! Και έτσι, καθιερώθηκε για τους ναυτικούς να μεταφέρουν μόνο Navy Strength Gin.
Στις μέρες μας κυκλοφορούν, αρκετά Navy Stregth διαμάντια, όπως το Hayman’s Royal Dock, το Cannonball, το Plymouth, το Ford’s Officer’s Reserve και πολλά ακόμη. Και επειδή πάντα μου λέτε ότι σας φαίνονται “δυνατά” ή με ρωτάτε “που να τα χρησιμοποιείτε” θα σας πω ότι ο υψηλός αλκοολικός βαθμός, είναι μια κίνηση του παραγωγού να σας φέρει ένα βήμα πιο κοντά σε αυτό που οραματίστηκε να δημιουργήσει. Στην αιθανόλη που έγινε ατμός. Και υγροποιήθηκε ξανά. Και παγιδεύτηκε κάπως. Για να βγει από τον αποστακτήρα. Και να εμφιαλωθεί.
Σας είχα αποκαλύψει, κάποια στιγμή, τον ιδανικό τρόπο για να σερβίρετε ένα Gin & Tonic. Και δεν μπορώ να βρω καλύτερο ταίρι για ένα Navy Strength Gin από ότι αυτή την περίπτωση του “carbonated mixed drink”. Εκτός και αν πρόκειται για ένα Ramos Gin Fizz.