Ο πάγος ήταν το αντικείμενο της παρουσίασης, με τίτλο Ice Ice Baby, που ετοιμάσαμε παρέα με τον Παναγιώτη Καναβέτα στο πλαίσιο του Athens Bar Show 2014.
Εκτός από την παρουσίαση μου για το Boodles Gin (για την οποία μπορείτε να δείτε ένα σύντομο βίντεο εδώ), μία άλλη παρουσίαση με τίτλο Ice Ice Baby και αντικείμενο τον πάγο, ήταν αυτή που ετοιμάσαμε παρέα με τον Παναγιώτη Καναβέτα (MONIN brand ambassador) στο πλαίσιο του Athens Bar Show 2014. Ναι, ο πάγος, ένα από τα πιο πολύτιμα συστατικά των κοκτέιλ. Που τον θεωρούμε τόσο πολύ δεδομένο και εύκολο να τον βρούμε. “Πόσο πολύ διάβασμα θα χρειαστεί να ρίξουμε για τον πάγο;” Σκεφτήκαμε όταν ξεκινήσαμε να ετοιμάζουμε την παρουσίασή μας με παράλληλα ιστορικά στοιχεία από το Barsol Pisco και το ρούμι Diplomatico. Και όμως: Μας πήρε αρκετούς μήνες για να βρούμε την απαραίτητη βιβλιογραφία, να απομονώσουμε την πιο ζουμερή πληροφορία, αλλά και για να καταλάβουμε και εμείς οι ίδιοι, πόσα πολλά χρόνια προσπάθειας χρειάστηκαν έως ότου ο πάγος, να μπορεί να παράγεται μέσα στο ίδιο μας το σπίτι και να καταναλώνεται με ασφάλεια. Αν και οι επισκέπτες του Bar Show που μας τίμησαν με την παρουσία τους στη μεγάλη αίθουσα του αμφιθεάτρου δεν ήταν λίγοι, εντούτοις εκτιμώ πως είναι καλή ιδέα να μοιραστούμε μαζί σας τα όσα είπαμε με τον Παναγιώτη, μέσα από τις παραγράφους που παρατίθενται παρακάτω:
Στο βιβλίο ICE της Marianna Gosnell διαβάζουμε πως 4000 χρόνια πριν, οι άνθρωποι χρησιμοποιούσαν τον πάγο για να παγώνουν την τροφή τους, τα πυρετώδη σώματά τους, αλλά ιδιαίτερα τα ποτά τους. Οι Αρχαίοι Αιγύπτιοι και οι Αθηναίοι έριχναν πάγο ή χιόνι μέσα στο κρασί ή το νερό τους για να τα κρυώσουν. Ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Νέρων είχε συχνά χιόνι τοποθετημένο γύρω από τα κολονάτα ποτήρια του (goblet), ώστε το χιόνι να κρυώνει το νερό ή το ποτό στο εσωτερικό τους, χωρίς να το μολύνει. Από πού, όμως, προμηθεύονταν οι άνθρωποι τον πάγο;
Για ένα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα τον προμηθευόντουσαν στη φυσική του μορφή, από τους λόφους και τα βουνά, και τον μετέφεραν σε καροτσάκια ή πάνω σε ζώα. Φυσικά, το σύστημα αυτό είχε μειονεκτήματα, όπως ταλαιπωρία, κλοπή και βρωμιά. Προκειμένου να πάρουν ένα καλύτερο προϊόν, οι Ιταλοί είχαν εγκαταστήσει «δεξαμενές πάγου” ή “λίμνες πάγου”. Οι Άγγλοι έπαιρναν πάγο από λίμνες εντός της κτηματικής τους περιουσίας (κατά τη διάρκεια του ψύχους) ή από λίμνες της Σκωτίας. Κάτοικοι της Ρωσίας, της Σκανδιναβίας, του Καναδά και των βόρειων Ηνωμένων Πολιτειών, έπαιρναν πάγο από τις κοντινές λίμνες και τα ποτάμια που πάγωναν με φυσικό τρόπο κατά τη διάρκεια του χειμώνα. Αυτό, όμως, άφηνε τους κατοίκους στα ζεστά μέρη, χωρίς πάγο, μια κατάσταση που ο Αμερικανός Frederic Tudor αποφάσισε να αλλάξει, γύρω στο 1805.
Ο Frederic Tudor εισήγαγε τον πάγο και την ψύξη στον κόσμο και άλλαξε μια για πάντα τον τρόπο που τρώμε, που πίνουμε, που ζούμε. Η εξαγωγή πάγου ήταν μια ιδέα του Frederic Tudor, από την οποία τελικά ωφελήθηκε και ο ίδιος, αφού έβγαλε μια περιουσία και έγινε ένας από τους πρώτους εκατομμυριούχους της Αμερικής. Δικαίως έμεινε στην ιστορία ως ο “Ice King”. “Με τον τρόπο που ένας έμπορος ωθεί τα ναρκωτικά, ο Frederic Tudor έθεσε ως στόχο να δημιουργήσει μια γεύση για το κρύο που θα καθιστούσε τους πελάτες του εξαρτημένους”, έγραφε στο βιβλίο του “The Frozen Water Trade”, ο Gavin Weightman.
Το πρώτο φορτίο του Tudor, ήταν κομμένος πάγος από μια λιμνούλα στο αγρόκτημα του πατέρα του κοντά στη Βοστώνη και μεταφέρθηκε στην Μαρτινίκα στις Δυτικές Ινδίες το 1806. Μετά από αυτό έστειλε πάγο στην Κούβα, την Τζαμάικα, τη Βραζιλία, τον αμερικανικό Νότο, και την Ινδία, μεταξύ άλλων πολύ θερμών περιοχών. Φυσικά, το παράδειγμα του Tudor το ακολούθησαν και άλλοι. Για χρόνια, ο πάγος ήταν η δεύτερη μεγαλύτερη καλλιέργεια της Αμερικής σε βάρος που μεταφέρονταν με τρένα και πλοία (το πρώτο ήταν το βαμβάκι). Ο πάγος έφτασε στην Καλκούτα, το Χονγκ Κονγκ, το Ρίο ντε Τζανέιρο τη Yokohama, στο Charleston, τη Savannah, τη Νέα Ορλεάνη, Ουάσιγκτον, Βαλτιμόρη και τη Νέα Υόρκη. 30 χρόνια μετά την αποστολή πάγου στη Μαρτινίκα από τον Tudor, πάγος εστάλη και στην Αγγλία.
Για να ικανοποιηθεί η τεράστια ζήτηση του πάγου που απαιτούνταν για το «εμπόριο πάγου» αναπτύχθηκαν νέα εργαλεία και τεχνικές για τη συγκομιδή του , από το δεξί χέρι του Tudor, Nathaniel Wyeth. Χρησιμοποιώντας φτυάρια, ειδικά τσεκούρια, άλογα με ειδικά πέταλα με καρφιά που έσερναν μηχανήματα απόξεσης, και ειδικά άροτρα με λεπίδες, αλλά και εξάμετρα αιχμηρά κοντάρια, οι εργάτες του Tudor μάζευαν πάγο για 10 ώρες τη μέρα, πολλές φορές και το βράδυ. Από τη στιγμή που είχαν στην κατοχή τους πάγο από κάπου, οι άνθρωποι έπρεπε να τον αποθηκεύσουν σε σπηλιές, ορύγματα, αυτοσχέδια υπόγεια χαντάκια, ή ακόμα καλύτερα σε θερμο-μονωμένα σπίτια και icehouses. Βέβαια, οι περισσότεροι άνθρωποι στις πόλεις δεν διέθεταν icehouses , αλλά είχαν μικρά μονωμένα ice boxes που τα γέμιζαν οι icemen, εφόσον περνούσαν από την περιοχή τους.
Το 1850, ο γιατρός Dr John Gorrie, σκέφτεται ότι ο πάγος πρέπει να χρησιμοποιείται και για να θεραπεύσει τους ασθενείς με ελονοσία και κίτρινο πυρετό. Έτσι κατασκευάζει μια μηχανή που να μπορεί να παράγει πάγο. Παρά το θρίαμβο και τα φιλόδοξα σχέδιά του, ο John Gorrie δεν κατάφερε να πάρει οικονομική βοήθεια από τις τράπεζες για την δημιουργία εργοστασίου και πέθανε απογοητευμένος. Το 1862 ένας άλλος επιστήμονας, με το όνομα James Harrison, κατασκευάζει μία από τις πρώτες πρακτικές παγομηχανές. Τα χρόνια που ακολουθούν οι παγομηχανές γίνονται πιο αξιόπιστες και πιο ικανές. Το 1929 Ο Γερμανός γιατρός Jurgen Hans δημιούργησε μια παγομηχανή που παρήγαγε βρώσιμα παγάκια. Ως το 1932 είχε ήδη αναπτυχθεί μια νέα business που θα χάραζε το δρόμο για τις σημερινές παγομηχανές…