Πήγα στο Ηράκλειο της Κρήτης, όπου έλαβε χώρα το Heraklion Coffee and Cocktail Week, ως καλεσμένος του Γιώργου Δενδράκη. Την ίδια ώρα, που τουρίστες από διάφορα μέρη της γης έκαναν τις βόλτες τους, στην πόλη αυτή, συνέβαινε κάτι που, πριν μερικά χρόνια, θα έμοιαζε σαν ψέμα.
Είναι νωρίς το πρωί της Παρασκευής και έχω μόλις επιβιβαστεί στο αεροπλάνο για την πτήση Ηράκλειο-Αθήνα. Φορώ στο χέρι μου ακόμα το βραχιολάκι με το λογότυπο “Heraklion Coffee and Cocktail Week” και ξεφυλλίζω το περιοδικό beer and bar magazine, που μου έδωσε ο Νικόλας Ραδίσης. Μυρίζει “φρεσκάδα τυπογραφείου” και έχει και άρθρο μου. Δίπλα μου, κάθεται μια κυρία, της οποίας το ενδιαφέρον φαίνεται να έλκεται από τις φωτογραφίες του περιοδικού, με τα ποτά και τα μπουκάλια. Δείχνει να θέλει να με ρωτήσει κάτι, αλλά σκέφτομαι πως είναι πολύ νωρίς για μια οποιαδήποτε τέτοια συζήτηση: “Ασχολείστε με τα ποτά;” θα μπορούσε να είναι μια υποθετική ερώτησή της, που θα συνεπαγόταν μια όχι-εξίσου-σύντομη απάντησή μου. Ή ακόμα καλύτερα ίσως με ρωτούσε: “Πώς σας φάνηκε το φεστιβάλ;”
– ” ήμουν ένας από τους ομιλητές, με αντικείμενο το τζιν” θα απαντούσα με τη σειρά μου, “αλλά φυσικά επισκέφθηκα όλα τα bar και τις επιχειρήσεις καφέ που συμμετείχαν στα διάφορα event από τις 30 Ιουλίου ως τις 3 Αυγούστου” θα συνέχιζα. “Βέβαια, είχα την τύχη να είμαι καλεσμένος της διοργάνωσης, μαζί άλλους ανθρώπους από την Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη και το εξωτερικό. Και ως καλεσμένος απόλαυσα την ιδιαίτερη Κρητική φιλοξενία. Με πήγαν βόλτα στην Κνωσό και στο μινωϊκό ανάκτορο, αλλά και στο οινοποιείο Λυραράκη, όπου δοκίμασα για πρώτη φορά κρασιά από τις ντόπιες μοναδικές ποικιλίες Πλυτό, Βιδιανό, Βηλάνα, Δαφνί και Λιάτικο. Είχαμε για ξεναγούς τους υπέροχους Wine Walkers Crete και μαζί τους συνεχίσαμε στο Κτήμα Peskesi , το κτήμα του ομώνυμου ηρακλειώτικου εστιατορίου, που προσπαθεί να αναβιώσει συνταγές με πρώτες ύλες της κριτικής γης που έχουν ξεχαστεί. Αν και έχω μεγαλώσει στην επαρχία, ομολογώ πως τόση παράδοση που να χωράει όλη σε ένα τραπέζι, λίγες φορές στη ζωή μου είχα την τύχη να ζήσω. Οι εικόνες, οι γεύσεις, τα ποτά, ο φούρνος, οι γάστρες, τα έγχορδα, τα τραγούδια, οι ευχές των ανθρώπων. Όλα. Ήταν χορταστικά. Κάπου στο βάθος του ορίζοντα ακόμα και ο ήλιος είχε κουραστεί. Και βυθιζόταν. Λίγο παραδίπλα, άνοιξα μια βρύση και έπλυνα τα χέρια μου και το πρόσωπό μου με λίγο ava. Το κρύο νερό ήταν πλήρως αναζωογονητικό, ενώ η μυρωδιά του απορρυπαντικού στο πρόσωπό μου, μου θύμισε τα παιδικά μου χρόνια.
Για το βράδυ -και μην έχοντας κάνει ακόμα check in στο ξενοδοχείο μου- πήγα για ένα γρήγορο ποτό στο AMAN The Garden, το νέο all day bar που τελεί υπό την ηγεσία του Γιώργου Δενδράκη. Βεβαίως, ένα ποτό δεν είναι ποτέ τόσο γρήγορο όταν στην παρέα είναι ο Κωνσταντίνος Καπνιάρης, η Ελένη Νικολούλια, ο Γιάννης Κοροβέσης και ο Γιάννης Επιτροπάκης.
Το επόμενο πρωί συνάντησα τον Βασίλη Δημαρά στο Crop Roastery Brewery, το cafe που εδώ και χρόνια χειρίζεται τους κόκκους καφέ με ευλάβεια. Και όχι μόνο. (Ήπια δύο IPA μπύρες μαζί με ένα burger λαχανικών, που με έκαναν να παραμιλώ). Αμέσως μετά, ακολούθησε μια γρήγορη βόλτα στο Café Hacienda και έπειτα ο Γιώργος Σπιθάκης (από το Crop και συνδιοργανωτής του Heraklion Coffee and Cocktail Week) με “πέταξε” ως το πάντοτε-υπέροχο Χάλαβρο OpenBar, όπου θα έκανα την παρουσίασή μου με τίτλο: “15 ερωτήσεις που μου κάνετε, συνήθως, για το τζιν. Α, και κάτι ακόμα! ” Η ενέργεια που εισέπραξα από τον κόσμο, που παρακολούθησε ότι είχα να πω μέσα στη μια ώρα και κάτι, με οδήγησε σε διάφορα σημεία, εντός της πόλης, όπου συναντούσα διαρκώς γνωστούς και φίλους για να πιούμε άλλο ένα ποτό ή μια μπύρα ή έναν καφέ στα όρθια. Και αυτό διήρκεσε ως το βράδυ. Και μου έδωσε την αίσθηση ότι -έστω και για λίγες ώρες- είμαι μέρος αυτής της μικρής κοινότητας των bar και καφέ, που όλο και ανθίζει.”
Ώσπου να σκεφτώ τι άλλο μπορεί να έλεγα στην κυρία που καθόταν δίπλα μου, ο πιλότος μας ενημέρωνε πως είχε ήδη αρχίσει η κάθοδος του αεροσκάφους για την προσγείωση…σ.π.
