Ο Jean-Etienne Liotard ζωγραφίζει το πιο όμορφο παστέλ που μπορεί να έχει δει κανείς, Το Κορίτσι με τη Σοκολάτα, και αποδεικνύει τη μαεστρία του στον χειρισμό των υλικών, σε ένα σπάνιο -μέχρι τότε- επιλεγμένο θέμα, που συνταιριάζει την απλότητα με την πολυτέλεια.
Ο Peder Severin Krøyer ζωγραφίζει το Hip, Hip, Hurrah! Artists’ Party, Skagen, μία εορταστική σκηνή γεμάτη με ζωντάνια και λαμπερές αντανακλάσεις του ηλιακού φωτός, η οποία αντιπροσωπεύει τη φιλία και τη συντροφικότητα, την τέχνη και τη ζωή.
Το έντονα φωτισμένο εστιατόριο Nighthawks είναι ένα καταφύγιο, ένας φάρος φωτός και ελπίδας ενάντια στο σκοτάδι, μια στιγμή κοινωνικής σύνδεσης, όταν όλα έξω φαίνονται ζοφερά και αφόρητα.
Ο τολμηρός Yves Klein δημιουργεί ένα δικό του χρώμα, το International Klein Blue, μέσα από το οποίο εκφράζει το ουτοπικό του όραμα για το άυλο και το άπειρο, ενθαρρύνοντας τον θεατή να βυθιστεί σε αυτό, αλλά επιτρέποντας και στο χρώμα του να διεισδύσει στον θεατή!
Η Judith Jan Leyster, ένα αστέρι της Τέχνης για την εποχή της ξεχασμένη όμως από την Ιστορία για πολλά χρόνια, ζωγραφίζει τον Εύθυμο πότη, για να υποδηλώσει όχι μόνο τις απολαύσεις της ζωής αλλά και τους κινδύνους της υπερβολής.
Ο Μυστικός Δείπνος (Last Supper), το αριστουργηματικό έργο του Leonardo da Vinci, όπου εκφράζονται η πολυτάλαντη ιδιοφυΐα του και η ανεξάντλητη επιθυμία του για πειραματισμό, μας ταξιδεύει από την Ιταλία στους Αγίους Τόπους και ξανά στην Ιταλία!
Στο αναθηματικό έργο Self-Portrait with Dr. Arrieta, ο Francisco Goya εκφράζει την ευγνωμοσύνη του προς τον γιατρό και φίλο του, που τον γιάτρεψε από τη βαριά ασθένειά του, πίνοντας ένα ποτό που περιείχε φροντίδα, συμπόνια, πίστη και σιγουριά.
Ο Tiziano ζωγραφίζει τη Βακχική γιορτή των Ανδριωτών, για να μας ταξιδέψει στα κείμενα του Φιλόστρατου, στο νησί της Άνδρου και στη Βενετσιάνικη τέχνη, στον Βάκχο και την Αριάδνη, στον οίνο και το κρασί, στο ξεφάντωμα και την ισορροπία.
Στον πίνακα Self-Portrait with a Bottle of Wine, ο Edvard Munch δεν επιχειρεί να αναπαραστήσει τη φυσική εμφάνισή του, αλλά μάλλον μια ψυχολογική έκφραση των εσωτερικών διλημμάτων του.
Στο Μπαρ, ο Maurice de Vlaminck δεν επιχειρεί να διερευνήσει την ψυχολογία της γυναίκας που ζωγραφίζει ως καρικατούρα, αλλά να αποδώσει την έντονη και τραγική μορφή της μέσα από την εκφραστικότητα των χρωματικών αντιθέσεων, μέσα από τα μπλε, τα κόκκινα, τα κίτρινα, τα καθαρά του χρώματα.