φωτογραφία: Ελεάννα Κοκκίνη
Αν μας έλεγε κάποιος πριν από 5-6 μήνες , ότι όλος ο πλανήτης θα βρισκόταν στη “σκιά” ενός ιού, το πιθανότερο θα ήταν πως θα τον περνούσαμε για τρελό. Σωστά; Να λοιπόν, όμως, που έγινε πραγματικότητα. Η πανδημία βρίσκεται μέσα στο σπίτι μας. Η ανθρωπότητα μοιάζει να βρίσκεται εκτός ελέγχου. Νιώθουμε ότι προσπαθούμε να περπατήσουμε πάνω σε ένα τεντωμένο σκοινί, το οποίο μπορεί να κοπεί ανά πάσα στιγμή. Αυτομάτως, θέλοντας και μη, μπαίνουμε σε μια κατάσταση απομόνωσης. Και αν κάτι αξίζει μέσα από αυτήν, είναι ότι ερχόμαστε πιο κοντά στον εαυτό μας. Συζητάω μαζί του. Ονειρεύομαι ξανά. Αυτοβελτιώνομαι. Αξίζει να προσπαθήσουμε να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι. Να καταλάβουμε ότι είμαστε ένας κρίκος μιας αλυσίδας, που πρέπει να κρατιόμαστε πολύ δυνατά. Το παλεύουμε όλοι μαζί και αλλάζουμε όλοι μαζί. Έφτασε και η ώρα να συνειδητοποιήσουμε την αξία του “έξω”, που πριν ήταν αναγκαίο, ενώ το “μέσα” ήταν “απαγορευμένο”. Τώρα όμως τι συμβαίνει; Μαθαίνουμε τις αξίες και δεν αντιμετωπίζουμε τα όσα ζούμε ως δεδομένα. Ο αυτοπεριορισμός μας “λύνει” τη γλώσσα, έχουμε μεγαλύτερη ανάγκη έκφρασης. Φέρνουμε “πιο κοντά” την οικογένειά μας, τους ανθρώπους που αγαπάμε, με λέξεις καρδιάς. Έστω και από απόσταση. Ένα χαστούκι μας ξύπνησε. Η πραγματικότητα είναι σκληρή. Τη ζούμε.
Νικόλας Μοσχονάς
Bartender @ Three Donkeys (Τήνος)