Η Τήνος δεν είναι το νησί που θα διάλεγα να επισκεφτώ με αφορμή ένα ή περισσότερα τοπικά cocktail bar. Αλλά κάτι έχει αρχίσει να γίνεται εκεί και το κατάλαβα καθώς επέστρεφα από το 2o “Aegean Cocktails and Spirits” Workshop.
φωτογραφίες: Σπύρος Πατσιαλός
Κυριακή 6 Μαΐου – 18:00
Η οδήγηση στη βροχή, με δίκυκλο, είναι απόλαυση όταν -φορώντας τον κατάλληλο εξοπλισμό- δεν βρέχεσαι, έχεις ξεκινήσει εγκαίρως και δεν βιάζεσαι, αλλά και όταν το οδόστρωμα είναι σαν και αυτό της Αττικής Οδού, δηλαδή μη γλιστερό. Με αυτό το σκεπτικό απολαμβάνω τη διαδρομή μου προς τη Ραφήνα, αν και βαθιά μέσα μου παραπονιέμαι, που το ξεκίνημά μου για την Τήνο και το 2ο Aegean Cocktails and Spirits Workshop, δεν είναι -ακριβώς- τόσο καλοκαιρινό όσο το είχα φανταστεί. Φτάνοντας στο λιμάνι, παίρνω το εισιτήριό μου από μια ευγενική κυρία και σύντομα βρίσκομαι σε ένα άνετο σαλόνι, στα σωθικά ενός πλοίου, που σαλπάρει για το τρίτο μεγαλύτερο νησί των Κυκλάδων. Βρίσκω λίγο χρόνο να διαβάσω για το Tinos Foodpaths: Μια δράση που γεννήθηκε το 2015 με κεντρική ιδέα το φαγητό ως προϊόν των αγαθών που κρατάνε στα χέρια τους και στην ψυχή τους οι άνθρωποι της Τήνου, χρησιμοποιώντας το ως μέσο γνωριμίας με τον τόπο. Με αυτό το πολιτιστικό και γαστρονομικό γεγονός, συνδυάζεται το Aegean Cocktails and Spirits του Diffords Guide Greece, σκοπός του οποίου είναι να βρουν τα ελληνικά αποστάγματα την θέση που τους αξίζει στον παγκόσμιο χάρτη. Από τα μεγάφωνα του πλοίου ακούω πως ένας τύπος που λέγεται Διονύσης Πολάτος, πρέπει να περάσει για ένα διαδικαστικό θέμα από το λογιστήριο και, λίγο μετά, τον βρίσκω στον λιγότερο παγωμένο χώρο με τις αεροπορικές θέσεις. Εκεί συναντώ και την Ειρήνη Γάκη, την Ελευθερία Καλφοπούλου, την Έφη Θεολόγου, την Μαρούσα Τσαχάκη και τον Θοδωρή Αναγνώστου. Με την συζήτηση, η ώρα πέρασε γρήγορα και το πλοίο, πλεύριζε ένα κομμάτι γης από την (τουλάχιστον κατά την αρχαιότητα) κατοικία του Αιόλου. Κατεβαίνοντας στην προβλήτα, μια ντουζίνα άνθρωποι, που φορούν μπλουζάκια “Tinos Food Paths”, μας υποδέχονται για να μας βοηθήσουν με τις αποσκευές μας, αλλά και με το να μας κατευθύνουν στο σωστό σημείο για την συνέχεια της βραδιάς. Το σημείο αυτό, για μένα, είναι το ξενοδοχείο μου.
Δευτέρα 7 Μαΐου – 8:00 το πρωί
Φως. Από τη βαριά ξύλινη εξώπορτα που, προφανώς, δεν είχα κλείσει καλά, ξετρυπώνει και προλαβαίνει το ξυπνητήρι μου. Τραβώ με μια κίνηση την κουρτίνα του παραθύρου και αντικρίζω ένα πανέμορφο σκηνικό. Είναι αρκετά νωρίς και νιώθω ξεκούραστος, οπότε αποφασίζω να πάω για ένα σύντομο τρέξιμο. Ανεβαίνω στο κεντρικό μπαλκόνι του ξενοδοχείου όπου συναντώ τον Χρήστο Χουσέα. Πίνουμε και οι δυο καφέ φίλτρου και τα λέμε στα γρήγορα. Δέκα λεπτά αργότερα τρέχω πλάι στη θάλασσα.
Δυο καλημέρες με άγνωστους ντόπιους μου φτιάχνουν τη διάθεση. Ντους. Παστέλι. Ξανά στο δρόμο. Αυτή τη φορά για τη Χώρα. Το ραντεβού μας είναι στις 10:30 έξω από τα κεντρικά γραφεία του Tinos Food Paths. Εκεί συναντώ όλον τον καλό κόσμο: Ο Μιχάλης Μποτωνάκης από το Boheme, ο Baba au rum Φαίδωνας, ο Iced Up Αλέξης Σιμωνίδης, η Μάρφη Μπαλή του Upupa, ο Γιώργος Μπάγκος, ο Γιώργος Δενδράκης, ο Γιάννης Σημαντήρας, ο Sullivan Doh, η Tess Posthumus, ο Ηλίας Μαρινάκης, ο Σάκης Παπαγιάννης, ο Ανέστης Ζαμανόπουλος, o Tony Cogniliaro, o Nick Tachmazis και φυσικά η Ελένη Νικολούλια και η Ντένη Καλιβωκά. Το μάτι μου πέφτει σε ένα απίθανο μπλουζάκι που γράφει: “Το Τζιν, θα το σέβεσαι το Τζιν!” που το φοράει ο Δημήτρης ο The Gin Joint, o Κιάκος. Με κερνάει έναν καφέ και μπαίνουμε στο λεωφορείο για τον Πύργο.
Η διαδρομή διαρκεί περισσότερο από 40 λεπτά, αλλά η παρέα είναι υπέροχη και το τοπίο, επίσης. Το βασικό χαρακτηριστικό του νησιού είναι τα αναρίθμητα σκαλιά, μικρές καλλιεργήσιμες λωρίδες γης σχηματισμένες από ανθρώπινα χέρια με μόνο υλικό τις ξερολιθιές. Αυτές “οι φλέβες της γης“, που διατρέχουν σχεδόν όλη την επιφάνεια του νησιού, είναι η προσπάθεια των Τηνίων να συγκρατήσουν τη γη και το νερό. Land Art. Η Τήνος χαρακτηρίζεται -όχι άδικα- ως το χειροποίητο νησί.
Εναλλαγές ανάμεσα στο πράσινο, την πέτρα και τους παραδοσιακούς οικισμούς. Οι ελιές υποκλίνονται στη φύση και τη δύναμή της. Περνάμε “κάτω” από τον επιβλητικό βράχο του Εξωμβούργου. Λίγο αργότερα προσπερνάμε τους τεράστιους ογκόλιθους στο χωριό Βώλαξ. Χειρόφρενο. Πρώτη στάση στο σπίτι όπου έμενε ο μεγάλος καλλιτέχνης της νεοελληνικής γλυπτικής, Γιαννούλης Χαλεπάς (1851-1938). Μας υποδέχεται ένα από τα γλυπτά του, η Αναπαυόμενη (1931).
Είχε έρθει όμως, η ώρα για τα πρώτα ποτά της ημέρας. Περπατήσαμε λίγα βήματα ως το πνευματικό κέντρο του χωριού. Τραπεζάκια και ποτήρια γευσιγνωσίας ωραία τοποθετημένα και παρακαλουθώ τις δεκάλεπτες παρουσιάσεις των 3 cents, τσίπουρο δεκαράκι, ούζο πλωμάρι και άδολο, Metaxa 12*, Μαστίχα M Dry και λικέρ Μαστίχας Ομηρικό. Σύντομη βόλτα μέσα από τα γραφικά σοκάκια για να καταλήξουμε στο σωστό σημείο: την παραδοσιακή πλατεία του Πύργου όπου οι chef και μάγειροι μας ετοίμασαν και μας προσέφεραν γενναιόδωρα, στο πλαίσιο του Tinos Food Paths. Δεν έχει και τόση σημασία να πω τι έφαγα, άλλωστε συνηθίζω “όταν τρώω να μην μιλάω”. Ωστόσο, ανταλλάξαμε μερικές κουβέντες με τον Κίμωνα Φραγκάκη και τον Φώτη Βαλλάτο. Και μερικές μπύρες Νήσος, επίσης.
Επιστροφή στη Χώρα με το πούλμαν. Είναι πλέον απόγευμα. Το πρόγραμμα συνεχίζεται αδιάλειπτα. Ή σχεδόν, δεν είμαι σίγουρος. Ή τέλος πάντων χρειάζομαι έναν εσπρέσο. Οι bartenders συγκεντρώνονται στην “Ψαραγορά” και επιλέγουν από μια τεράστια γκάμα προϊόντων για να φτιάξουν από 2 κοκτέιλ με ελληνικά ποτά, λικέρ και αποστάγματα. Πάντως η ατμόσφαιρα είναι πολύ ωραία. Και έχει και πολλά χασταγκς:
#aegeancocktailsandspirits
#aegeancocktails
#discerningdrinkers
Καθώς ο ήλιος δύει, οι φωτογραφικές μηχανές δουλεύουν με πιο ψηλά ISO, ενώ ταυτόχρονα το ελαφρύ, καλοκαιρινό αεράκι δίνει τη θέση του σε κάτι που ρίχνει τη θερμοκρασία αρκετά νούμερα προς τα κάτω. Ο σάκος μου αδειάζει, καθώς αναγκάζομαι να φορέσω ό,τι είχα μέσα σε αυτόν. Άλλοι με σκάφος και άλλοι με αυτοκίνητα, κατευθύνονται στην περιοχή του Αγίου Σώστη, όπου το Tinos Food Paths ετοιμάζει το βραδινό μας. Αυτή τη φορά κάθομαι κοντά στον Σπύρο Κερκύρα και την Ελένη Νικολούλια. Μετά το -απίθανο- γεύμα, επιστρέφουμε στη Χώρα στο bar “Κουρσάρος” για να πιούμε μια μπύρα. Μέχρι να την αποτελειώσω κουβεντιάζω με τον Χουσέα, τον Δούκα και την Υρώ.
Τρίτη 8 Μαΐου – 11:00 το πρωί
Στο πλαίσιο του Aegean Cocktails and Spirits, οι bartender δίνουν έναν σεμινάριο, υπό τη μορφή συμβουλών, στους ντόπιους επαγγελματίες των μαγαζιών εστίασης της Τήνου. Ακολουθεί -πάλι για τους Τηνιακούς- παρουσίαση, επεξήγηση και γευσιγνωσία των ελληνικών ποτών (που εμείς είχαμε δοκιμάσει την προηγούμενη ημέρα). Αναχωρούμε με το πούλμαν για το χωριό Μέση, όπου βρίσκεται ο μοναδικός αμπελώνας του Βαπτιστή. Μέρος του αμπελώνα είναι και ο περιστεριώνας, που μας προσφέρει την σκιά του για να τσιμπολογήσουμε κάποιες λιχουδιές που μας έχουν ετοιμάσει πάλι οι άνθρωποι του Tinos Food Paths. Δοκιμάζω ένα απίθανο φρουτώδες λευκό κρασί (Ασύρτικο, Μονεμβασιά), με ζωηράδα και λιπαρότητα όσο χρειαζόταν για την ώρα και το συγκεκριμένο τσιμπολόγημα.
Ξαναμπαίνουμε στο λεωφορείο και κάνουμε μια ακόμα στάση στο καφενείο του χωριού Κουμάρος. Χρόνια είχα να νιώσω αυτή τη ζεστασιά από αγνώστους. Οι κάτοικοι μας κερνούν ένα σωρό λιχουδιές φτιαγμένες με τα χέρια τους, αλλά κυρίως με αγάπη. Ευχόμαστε “καλή αντάμωση” και συνεχίζουμε για το Ταραμπάδος, το χωριό με τους περισσότερους περιστεριώνες του νησιού. Εμείς θα επισκεφθούμε τους 4 από αυτούς, συμμετέχοντας σε ένα παιχνίδι-αποστολή, που αποσκοπεί στο να αντιληφθούμε την σημασία των περιστεριώνων για τη βιωσιμότητα των κατοίκων.
Λίγο πριν πέσει ο ήλιος έχουμε ήδη καθίσει στην πλατεία του χωριού Ταραμπάδος. Μικροί και μεγάλοι, συμμετέχουν με όποιον τρόπο μπορούν προκειμένου να μας ικανοποιήσουν. Οι άνθρωποι αυτοί, ‘βαλαν ένα στοίχημα με τον εαυτό τους να νιώσουμε το νησί στο πετσί μας και, σας το λέω, το πέτυχαν. Χωρίς να κολυμπήσουμε, μας έβαλαν στη θάλασσα και μας έδωσαν ένα καπέλο και μια αφορμή να περιπλανηθούμε στα χωράφια τους. Μας έβαλαν στα σπίτια τους και στις αυλές τους. Μας πρόσφεραν τα κρασιά που με κόπο παράγουν και φυλάνε στα κατώγια τους και στα κελάρια τους. Χάρη σε αυτούς τους ανθρώπους γνώρισα την Τήνο, απαλλαγμένη από κάθε φολκλορικό στοιχείο, και αντιλήφθηκα πόσο δίκιο είχε η Ντένη Καλιβωκά που επέμενε να είμαι εκεί.
Τετάρτη 9 Μαΐου – 8:25 το πρωί
Το πλοίο φτάνει στην ώρα του. Αυτή τη φορά δεν έχω hangover και έχω κρατήσει πολλές σημειώσεις. Μόλις τις διαβάσατε. Σας ευχαριστώ!