Πάνε μέρες που ο Σπύρος μας ζήτησε να αποτυπώσουμε σε μερικές γραμμές τις σκέψεις μας, για όλο αυτό που κάποτε βλέπαμε ή διαβάζαμε ως ένα δυστοπικό σενάριο επιστημονικής φαντασίας και που τώρα το ζούμε.
Δεν ήξερα τι να πω που να μην ακούγεται σαν μια σταγόνα μέσα σε έναν ωκεανό σκέψεων και ανησυχιών και που να αγγίζει στο ελάχιστο την πραγματικότητα έστω και λίγων. Όμως τελικά δεν είμαστε μόνο λίγοι. Είμαστε πολλοί. Και δεν είμαστε λιγότερο (ούτε και περισσότερο) σημαντικοί, ως επαγγελματικός κλάδος, από άλλους. Φυσικά ανήκουμε σε μια κατηγορία, η έλλειψη της οποίας δεν εμποδίζει τη συνέχεια της ζωής. Αλλά, όπως είπα και στην αρχή, ακόμα και στα πιο δυστοπικά σενάρια του Douglas Adams ή του Philip K. Dick, υπάρχει πάντα, κάπου ένα μπαρ.
Η σημαντικότητα του είναι πια στη σφαίρα του αυτονόητου. Ο ρόλος του μάλιστα πιο αναγκαίος και επιβεβλημένος σε περιόδους μεγάλων κρίσεων, όπως αυτή.
Δεν ανησυχώ λοιπόν. Ίσως χρειαστεί περισσότερος καιρός από όσο φανταζόμασταν, για να επανέλθουμε, αλλά αυτό θα γίνει και θα είμαστε και πάλι στο πόστο μας. Με μεγαλύτερη όρεξη από ποτέ. Ίσως ακόμα και με λαχτάρα να φτιάξουμε ένα Singapore Sling (ακραίο το ξέρω).
Έχω κάνει αρκετές δουλειές που δεν μου άρεσαν αλλά πάντα είχα στο μυαλό μου ένα πράγμα που με κρατούσε όρθιο. Αφού είμαι αναγκασμένος να το κάνω ας το κάνω καλά. Τουλάχιστον για να σεβαστώ το χρόνο που ξοδεύω. Έτσι λοιπόν και τώρα αφού είμαστε αναγκασμένοι να μένουμε μέσα, ας εκμεταλλευτούμε το χρόνο μας. Η μεγαλύτερη απειλή μέσα σ’ αυτό το διάστημα είναι η οκνηρία. Μπορεί να σε παρασύρει ανεπανόρθωτα. Πολλοί από μας θα βγούμε από τα σπίτια μας με μαλλιά σπηλαιάνθρωπου, ας μη βγούμε και με 15 παραπανίσια κιλά που δεν θα μπορούμε να τα αφήσουμε έτσι απλά στο πάτωμα ενός κομμωτηρίου. Και το λέω αυτό ενώ περνάω τη μισή μου μέρα στην κουζίνα μαγειρεύοντας και φτιάχνοντας γλυκά. Ευτυχώς τα μοιράζομαι και ό,τι μένει το μετατρέπω σε χιλιόμετρα πεζοπορίας (οι τύψεις κάνουν καλά τη δουλειά τους). Είμαστε μέρος της “βιτρίνας” και οφείλουμε πρώτοι να δώσουμε την εικόνα εμψύχωσης με την καλή μας παρουσία, μόλις βρεθούμε πάλι πίσω στη θέση μας. Μήπως να αρχίσουμε να ψάχνουμε και μερικές πρωτότυπες απαντήσεις στο «πως τα περάσατε στην καραντίνα»; πχ έμαθα επιτέλους να κάνω spelling τη μπύρα Weihenstephaner και να προφέρω σωστά το Glenmorangie (glen-moran-ji).
Υ.Γ.1:Να και μια καλή ευκαιρία για binge στις καλύτερες σειρές με μπαρ. Cheers, It’s Always Sunny In Philadelphia και Horace & Pete. Για περαιτέρω επιμόρφωση προτείνω τον Ralf Mitcell ή αλλιώς Ralfy όπως παρουσιάζεται στο κανάλι του στο Youtube. Ένας αξιαγάπητος Σκοτσέζος, λάτρης του ουίσκι, που εδώ και χρόνια πίνει και μιλάει για αμέτρητες ετικέτες. Ο ιός δεν τον αγγίζει.
Υ.Γ.2: Μιας και μοιραζόμαστε πράγματα, θέλω να πω ότι, περισσότερο, με έχει προβληματίσει το γεγονός ότι πολλά μπαρ χάνουν το χαρακτήρα τους, όχι τόσο από την απαγόρευση του τσιγάρου, αλλά όσο από την εμμονή του κόσμου να προτιμάει μια απρόσωπη προσέγγιση στο ποτό του, από το να θυσιάσει μια συνήθεια ώστε να διατηρήσει τη σχέση του με το χώρο και τα πρόσωπα που τον αντιπροσωπεύουν.
Γιάννης Σαμούρκας
Bartender @ faltso cocktail bar (Μαρούσι)
ΣΧΕΤΙΚΑ ΒΙΝΤΕΟ: