Μπορεί να νομίζετε ότι ένα άρθρο για τον Μαραθώνιο δρόμο δεν έχει καμιά σχέση με το αλκοόλ και μπορεί να έχετε δίκιο. Όμως, το χρονικό των 42 χιλιομέτρων δεν είναι μόνο μερικές ώρες από το τρέξιμό μου. Είναι το 1/3 ενός έτους που, μοιραία, κάποιες φορές απαιτεί λιγότερο ξενύχτι και … μπίρα χωρίς αλκοόλ.

Σκέφτηκα να γράψω τις σκέψεις μου για τον πρώτο μου Μαραθώνιο πριν από 2,5 χρόνια. Έπειτα, υπέθεσα ότι ένα τέτοιο κείμενο δεν θα ενδιέφερε κανέναν. Μετά ήρθε ο δεύτερος Μαραθώνιος, ακολούθησε ο τρίτος, και κάθε φορά, ήθελα να αποτυπώσω τους συλλογισμούς μου σε ένα χαρτί, σε μια σελίδα. Μια-δυο μέρες μετά τον τερματισμό, ετούτη μου η επιθυμία έσβηνε. Τα συναισθήματα μου ξεθύμαιναν. Τώρα, μετά τον τερματισμό μου στον έκτο μου Μαραθώνιο δρόμο των 42.195 μέτρων, αισθάνομαι την ίδια ανάγκη:

Χιλιόμετρο 1ο: Ελαφρώς κατηφορικό. Τον Ιούνιο του περασμένου καλοκαιριού είχα πάρει απόφαση ότι το να κρατιέμαι σε φόρμα είναι πιο σημαντικό, από άλλη μια συμμετοχή σε έναν ακόμη αγώνα. Έτσι, γυμναζόμουν τακτικά και από λίγο, με σκοπό να ξεπεράσω κάποιες ενοχλήσεις που είχα κληρονομήσει από τον τελευταίο μου Μαραθώνιο στην Αρχαία Ολυμπία. Παρόλα αυτά, 5 μήνες μετά, βρισκόμουν στην γραμμή εκκίνησης στον Μαραθώνα. Φτάσαμε εκεί με τον φίλο Άρη και τη Ζωή και στη διαδρομή χαζογελούσαμε σαν παιδιά. Με την πιστολιά της εκκίνησης όλοι οι δρομείς είναι ενθουσιασμένοι και ξεκινούν κάπως γρήγορα, αλλά αποφασίζω να κρατήσω έναν σχετικά χαλαρό ρυθμό στην αρχή, ώστε να αποφύγω τα “ζιγκ ζαγκ”.

Χιλιόμετρο 2ο: Ελαφρώς κατηφορικό. Μετά τη διασταύρωση για Σχοινιά, βρίσκω τον ρυθμό μου. Η ελαφριά κατωφέρεια βοηθά στο να αισθάνομαι κάπως άνετος. Την προηγούμενη νύχτα είχα κοιμηθεί αρκετά καλά.

Χιλιόμετρο 3ο: Ελαφρώς κατηφορικό. Όπως και πριν έτσι και τώρα η ελαφριά κατηφορική κλίση βοηθά στην καλή ψυχολογία και κάπου εδώ μπορώ να εκτιμήσω αν είμαι αρκετά ξεκούραστος. Είμαι; Η εβδομάδα πριν την ημέρα του αγώνα, είναι μέρες περισυλλογής, αλλά και σωματικού και διατροφικού φορμαρίσματος. Οι μέρες αυτές συμπίπτουν πάντοτε με το Athens Bar Show, οπότε -τουλάχιστον σωματικά- είμαι κάθε χρόνο “χρεωμένος”.

Χιλιόμετρο 4ο: Ελαφρώς κατηφορικό. Έχουμε ήδη στρίψει αριστερά. Στα πεζοδρόμια κόσμος πολύς που χειροκροτά. Μια κυρία μου απλώνει το χέρι της και μου δίνει ένα κλαδί ελιάς. Διακρίνω τον 1ο σταθμό τροφοδοσίας και παίρνω ένα μπουκαλάκι νερό από τα τελευταία τραπεζάκια που έχουν λιγότερο συνωστισμό. Χωρίς να ελαττώσω ρυθμό, πίνω μια γουλιά νερό και ρίχνω το μπουκάλι σε έναν από τους πολλούς κάδους που έχουν στηθεί κατά μήκος. Πριν κάνουμε αναστροφή γύρω από τον Τύμβο  περνάμε τον 1ο τάπητα χρονομέτρησης.

Χιλιόμετρο 5ο: Επίπεδο. Η πρόγνωση του καιρού επιβεβαιώνεται και κάθε άλλο παρά Νοέμβρη θυμίζει. Οι 19 ºC σε συνδυασμό με τα υψηλά επίπεδα υγρασίας, δυσκολεύουν την αναπνοή. Καθώς εύχομαι να συννεφιάσει, αναρωτιέμαι αν έχω βάλει αντηλιακό και πιάνω το πρόσωπο μου. Το καλοκαίρι που πέρασε είχα βάλει αντηλιακό μόνο για προπονήσεις, αφού δεν πήγα καθόλου στην παραλία και δεν έκανα κανένα μπάνιο, “υποστηρίζοντας” κατά κάποιον τρόπο τη σύζυγο  (Ιωάννα) που ήταν στους τελευταίους μήνες εγκυμοσύνης. 

Χιλιόμετρο 6ο: Ελαφρώς κατηφορικό. Καθώς διανύω ένα ακόμα “εύκολο” χιλιόμετρο διακρίνω στα δεξιά μου τους δρομείς που ακολουθούν (οι οποίοι βρίσκονται στο 4ο χλμ). Ακούγονται διάφορα ονόματα και εύχομαι κάποιος να φωνάξει και εμένα. “Εδώ δεν είναι το Athens Bar Show χαζέ” σκέφτομαι, καθώς αποδέχομαι ότι δεν γνωρίζω κανέναν.

Χιλιόμετρο 7ο: Επίπεδο. Στο 6,3 στρίβουμε αριστερά για να ξαναμπούμε στη Λεωφόρο Μαραθώνος. Μου μυρίζει τζάκι ή γενικότερα αυτή η μπουκωμένη από καπνό ατμόσφαιρα, σημάδι ότι ο Νοτιάς λειτουργεί ήδη εναντίον μας.

Χιλιόμετρο 8ο: Ελαφρώς ανηφορικό. Τον Ιούλιο που η Ιωάννα βρισκόταν στον 8ο μήνα εγκυμοσύνης σκεφτόμουν τόσα πολλά για το μέλλον που μόνο με το καθημερινό τρέξιμο μπορούσα να ξεφύγω λίγο και να “συζητήσω” με τον εαυτό μου. Τώρα, λίγο πριν το GPS γράψει 8, το μόνο που σκεφτόμουν ήταν “πώς διάβολο “έμπλεξα” πάλι με τον Μαραθώνιο”.

Χιλιόμετρο 9ο: Ελαφρώς ανηφορικό. Σε όλη την διάρκεια της εγκυμοσύνης της, αλλά ειδικά όταν η Ιωάννα μπήκε στον 9ο μήνα, στο ψυγείο υπήρχε μόνο μπύρα χωρίς αλκοόλ. “Να ΄χα μία τώρα, σκέφτηκα!”

Χιλιόμετρο 10ο: Ελαφρώς ανηφορικό. Μπαίνοντας στη Νέα Μάκρη, αντίκρισα για πρώτη φορά μια μεγάλη ομάδα Ινδών να μας ενθαρρύνουν και να μας χειροκροτούν. Αμέσως το μυαλό μου γύρισε μερικούς μήνες πριν σε ένα μαγαζί με απίθανο Ινδικό φαγητό. Το επισκεφτήκαμε με τον Βαγγέλη, όταν είχαμε λιμοκτονήσει, μετά από μερικά ποτά που είχαμε δοκιμάσει για τη στήλη Smashing Bar Menus.  Τουλάχιστον αυτή τη φορά δεν πεινούσα. Ακόμα.

Χιλιόμετρο 11ο: Ελαφρώς ανηφορικό. Περάσαμε τον 2ο τάπητα χρονομέτρησης και άλλον έναν σταθμό τροφοδοσίας με πολλά καλούδια.  Νομίζω ήταν σε αυτό το σημείο, λίγο πριν από την πρώτη έντονη ανηφόρα, στην περιοχή του Ζούμπερι, που με χαιρέτησε από μακριά ο Γιάννης από την Άμβυξ.

Χιλιόμετρο 12ο: Λίγο ανηφόρα ακόμα. Το κομμάτι αυτό, έχει μια απότομη ανηφόρα στην αρχή, μετά γίνεται επίπεδο και προς το τέλος του ξανα-ανεβαίνει. Προσπερνώ έναν καλοδιατηρημένο 65άρη, χωρίς φανέλα και θέλω να τον ρωτήσω πόσους Μαραθωνίους έχει τρέξει. Αλλά συνεχίζω.

Χιλιόμετρο 13ο: Το λες και επίπεδο. Όταν ήμουν στο μαιευτήριο, για τα γεννητούρια, ήταν Αύγουστος και η Αθήνα ήταν άδεια, πραγματική κούκλα. Το πρώτο βράδυ, ως μπαμπάς, που θα επέστρεφα σπίτι, ανέβηκα από τα Τουρκοβούνια και αγνάντεψα όλη την Αθήνα μέσα από το κράνος μου. Ένα αεράκι χάιδεψε το πρόσωπό μου και αισθάνθηκα ακριβώς το ίδιο όμορφα σε αυτό το σημείο της διαδρομής με το ελαφρύ αεράκι που θύμισε κάτι από φθινόπωρο.

Χιλιόμετρο 14o: Σχεδόν επίπεδο. Με τα Τουρκοβούνια πάντως με συνδέουν πολλά χιλιόμετρα τρεξίματος, αφού εκεί ήταν το ιδανικό μέρος προπόνησης για μένα που έμενα στην Άνω Κυψέλη, ως φοιτητής. Τις περισσότερες φορές ήμουν ξενυχτισμένος από κάποιο μεροκάματο στο Blueprint. Τα επίπεδα κομμάτια του περιφερειακού ήταν λίγα και μικρά, όπως και αυτό το χιλιόμετρο.

Χιλιόμετρο 15o: Μικρή κατηφόρα και μικρή ανηφόρα. Καθώς περνάμε από την περιοχή του Νέου Βουτσά, παίρνω το πρώτο μου gel-άκι, για υδατανθράκωση και ενέργεια και πλησιάζω άλλο ένα τραπέζι τροφοδοσίας για να πάρω νερό. Βρέχω το πρόσωπό μου περνώντας πάνω από τον τάπητα χρονομέτρησης και ανακουφίζομαι με την ιδέα ότι οι δικοί μου άνθρωποι θα ξέρουν ότι έχω διανύσει πάνω από το 1/3 της διαδρομής.

Χιλιόμετρο 16o: Ανηφορικό. Στο 16^ο χιλιόμετρο ο 65άρης που λέγαμε πριν με περνάει ξανά. Λίγο πιο κάτω τον ακούω να λέει “άλλα 100 μέτρα” και συνειδητοποιώ ότι σύντομα ακολουθεί ένα πιο εύκολο κομμάτι.

Χιλιόμετρο 17o: Κατηφορικό. Το τερέν αλλάζει σε έντονα κατηφορικό και οι πιο άπειροι, ή οι καλύτερα προπονημένοι, με προσπερνούν σαν σταματημένο. Κρατώ τον ρυθμό μου, καθώς “τώρα… αρχίζουν τα δύσκολα” που λέει και ο Ρουβάς. Αλήθεια, κάπου τον είδα να μας χειροκροτά, αλλά ήταν αρκετά αργότερα, δεν θυμάμαι που. Πάντως είχε πλάκα που μας χειροκροτούσε (και ας μην τραγουδάω το ίδιο καλά). Ίσως παίζει ρόλο το ότι γεννήθηκα στην Κέρκυρα.

Χιλιόμετρο 18o: Λίγο κατηφόρα ακόμα. Λίγο πριν τη Ραφήνα η κατηφόρα συνεχίζεται και τελειώνει λίγο πριν το gps χτυπήσει 18. Ένα άγαλμα οπλίτη στα δεξιά στέκεται επιβλητικό και μας “προειδοποιεί” για την είσοδό μας στην “επικίνδυνη ζώνη”. Στα αριστερά μου χαιρετώ τον Μανώλη, που τον είχα σερβίρει δεκάδες φορές. Έπινε πάντοτε βότκα λεμόνι, χωρίς φέτα λεμόνι. Φαντάζομαι το ίδιο συμβαίνει ακόμα.

Χιλιόμετρο 19o: Οι ανηφόρες τώρα ξεκινούν. Η υγρασία με έχει κουράσει πολύ και το κομμάτι αυτό μου θυμίζει τα χειμερινά μου τρεξίματα στο Αγρίνιο. Με την έντονη υγρασία και τη μυρωδιά από το τζάκι να επιβαρύνει κάθε φορά τα ανηφορικά κομμάτια, κοντά στο σπίτι των γονιών μου.

Χιλιόμετρο 20o: Μικρή ανηφόρα Διατηρώ καλό ρυθμό και -πραγματικά- ο αρχικός μου στόχος είναι να φτάσω ως τη μέση ξεκούραστος. Ξαφνικά βλέπω στα δεξιά μου τον αδερφικό μου φίλο, τον Παναγιώτη από τo Old Dog, που μαζί με τον Μάριο με ενθαρρύνουν. Για τα επόμενα δύο χιλιόμετρα σκέφτομαι πόσα βράδια έχουμε δουλέψει μαζί με τον Πάνο. Τί φοβερές στιγμές!

Χιλιόμετρο 21o: Μικρή ανηφόρα που συνεχίζεται.  Οδεύουμε προς τη μέση της διαδρομής και το μόνο που προσδοκώ προσωρινά είναι ο επόμενος σταθμός τροφοδοσίας. Περνάμε ανάμεσα από πολύ κόσμο που έχει μαζευτεί δεξιά και αριστερά. Τα μικρά παιδιά απλώνουν τα χέρια τους και ακούγεται δυνατά μουσική. Κλείνω στιγμιαία τα μάτια μου και φορτίζομαι με την ενέργεια του κόσμου.

Χιλιόμετρο 22o: Μικρή ανηφόρα που συνεχίζεται.  Είμαι ήδη στη μέση της διαδρομής και, όπως κάθε χρόνο, από το σημείο αυτό και έπειτα σκέφτομαι το Παναθηναϊκό Στάδιο. Είμαι σίγουρος πως η Ιωάννα -παρακολουθώντας με από την εφαρμογή- θα ετοιμάζεται να φύγει από το σπίτι για το Καλλιμάρμαρο.

Χιλιόμετρο 23o: Μικρή ανηφόρα που συνεχίζεται.  Παρά την αθροιστικά παρατεταμένη ανηφόρα, διατηρώ έναν καλό ρυθμό κοντά στα 5′:10″/χλμ. Αν και δεν με ενδιαφέρει καθόλου αυτή τη φορά ο συνολικός μου χρόνος, εντούτοις είναι μεγάλο λάθος για έναν δρομέα να χάνει τη συγκέντρωσή του και τον σκοπό του, και έτσι προσπαθώ να μείνω πιστός στο ρολόι μου.

Χιλιόμετρο 24o: Μικρή ανηφόρα που συνεχίζεται. Η διαφορά αυτού του Μαραθωνίου με τους προηγούμενούς μου, είναι το γεγονός ότι δεν είμαι καθόλου προετοιμασμένος ψυχολογικά. Μέχρι την τελευταία εβδομάδα δεν ήμουν βέβαιος ότι θα συμμετέχω σε αυτήν τη δοκιμασία και παρατηρώ ότι αυτό μου “κοστίζει”. Οι ταμπέλες μαρτυρούν ότι περνάμε έξω από το Πικέρμι.

Χιλιόμετρο 25o: Το δυσκολότερο ανηφορικό κομμάτι. Οι έμπειροι Μαραθωνοδρόμοι αντιμετωπίζουν με δέος αυτό το χιλιόμετρο και το ALEX PACK στα δεξιά μοιάζει με το bonus level που εύχομαι να το περάσω “αλώβητος”.  Μόλις το ρολόι μου κάνει “μπιπ” ρίχνω μια ματιά στον χρόνο μου και επιβεβαιώνω ότι τα έχω πάει περίφημα.

Χιλιόμετρο 26o: Λίγη ανηφόρα ακόμα. Και όμως, πλησιάζοντας στην Παλλήνη νιώθω πως κάτι δεν πηγαίνει καλά. Για πρώτη φορά στην “τρεξιματική” μου καριέρα και οι δυο μου δικέφαλοι διαμαρτύρονται και “κλειδώνουν”. Κράμπες κάνουν την εμφάνισή τους και η ψυχολογία μου κλονίζεται. “Ως εδώ ήταν ρε ρετάλι;” λέω στον εαυτό μου, ενώ δυο τρεις δρομείς με τους οποίους -μοιραία- πηγαίναμε κοντά, αρχίζουν να απομακρύνονται.

Χιλιόμετρο 27o: Και άλλη λίγη ανηφόρα.  Προσπαθώ να σκεφτώ τι δεν έχει πάει καλά, αλλά από την άλλη δε με νοιάζει και τόσο. Συχνά για τις κράμπες ευθύνεται η έλλειψη μαγνησίου και η αλήθεια είναι ότι την τελευταία εβδομάδα το είχα αμελήσει λίγο. Αλλάζω λίγο τον διασκελισμό μου και βυθίζω τα δάχτυλα των χεριών μου στους μυς των ποδιών μου. “Πέτρα” Στα δεξιά μου βλέπω δυο εθελοντές του Ερυθρού Σταυρού (να είναι καλά οι άνθρωποι). Ξαπλώνω στο πεζοδρόμιο μου τραβούν τα πόδια και μου βάζουν μια κρυο-αλοιφή. Έχω χάσει σχεδόν τρία λεπτά, αλλά μπαίνω πάλι δυνατά στον αγώνα.

Χιλιόμετρο 28o: Σχεδόν επίπεδο. Φτάνοντας στον Γέρακα κοιτάζω δεξιά και αριστερά μήπως δω κάποια γνώριμη φάτσα και μου σκάσει ένα χαμόγελο. Τζίφος. Στο βάθος η διαδρομή φαίνεται ατελείωτη και η αυτοπεποίθησή μου κλονίζεται. Κάνω τον σταυρό μου και σκέφτομαι την οικογένειά μου. Βγάζω το (διαφημιστικό) καπέλο που έχει αρχίσει και με κουράζει. Το πετώ στην άκρη του δρόμου και παίρνω άλλο ένα τζελάκι καθώς πλησιάζω προς έναν ακόμα σταθμό τροφοδοσίας. Οι εθελοντές είναι τόσο  μα τόσο ευγενικοί και ενθαρρυντικοί, όπως θα έπρεπε να είναι οι σερβιτόροι και οι μπάρμπεν σε όλα τα μαγαζιά.

Χιλιόμετρο 29o: Ελαφρώς ανηφορικό Περνώντας πάνω από την Αττική Οδό, η διαδρομή αποκτά έναν πιο “αυστηρό χαρακτήρα”. Στα αριστερά μου μια χαμογελαστή γυναίκα γύρω στα 45 κρατά ένα πανό που γράφει: “Hurry up! The Beer is warming up!” 

Χιλιόμετρο 30o: Σχεδόν επίπεδο. Πλησιάζοντας προς τον τάπητα χρονομέτρησης των 30 χλμ, βλέπω ένα φανάρι που ανάβει κόκκινο και σχεδόν στιγμιαία, σαν από ένστικτο μου έρχεται να σταματήσω. Την ίδια στιγμή απολαμβάνω το πλεονέκτημα των πεζών να ευχαριστιούνται -στη διάρκεια των αγώνων- τους δρόμους και εύχομαι να το βλέπουν υπό αυτό το πρίσμα και οι αυτοκινητιστές. Και ας ξέρω ότι αυτό είναι αδύνατο να συμβαίνει.

Χιλιόμετρο 31o: Μοιάζει να είναι λίγο ανηφορικό.  Προσωπικά πιστεύω ότι οι δρομείς τρέχουν κατά κανόνα για τον εαυτό τους και το ίδιο κάνω και εγώ. Το τρέξιμο με έχει βοηθήσει να αντιμετωπίζω με περισσότερη ευκολία τις δύσκολες καταστάσεις, μου δίνει αυτοπεποίθηση και νιώθω πως με βοηθά να αφουγκράζομαι τα συναισθήματα των δικών μου ανθρώπων και κατ’επέκταση να τους βοηθώ ήρεμα όταν χρειάζεται. Όταν όμως βρίσκομαι στο 31ο χιλιόμετρο αναρωτιέμαι “γιατί τρέχω” και “γιατί το κάνω αυτό στον εαυτό μου”. Το γεγονός ότι τρέχω και για τους δικούς μου ανθρώπους μου δίνει απεριόριστη ψυχική δύναμη και είναι το μόνο κίνητρο που τελικά αυτή την ώρα κινεί τα πόδια μου. Κλείνω τα μάτια μου και φιλώ τη βέρα μου.

Χιλιόμετρο 32o: Η ανηφόρα τελειώνει, η κατηφόρα ξεκινά.  Φτάνοντας στον Σταυρό της Αγίας Παρασκευής ο κόσμος που χειροκροτά πυκνώνει όλο και περισσότερο. Ακούγονται φωνές ενθάρρυνσης, όπως “Πάμε Γερά, κοντεύετε!, “Ένα δεκαράκι έμεινε ακόμα, μπράβο!, αλλά πραγματικά ξεκαρδίζομαι όταν ακούω το “έλα πάμε, ωραία…και από αύριο δουλειά!” Η αλήθεια είναι, όμως ότι: το 32 από το 42, απέχει όσο η Γη από τη Σελήνη. Λίγο πιο κάτω συναντώ τη Μαρίνα που φωνάζει και χειροκροτά. Βγάζω τα γυαλιά ηλίου μου και της τα δίνω. (Μαρίνα μην τα χάσεις).

Χιλιόμετρο 33o: Κατηφορικό Η ελαφριά κατηφόρα βοηθά σίγουρα την ψυχολογία, αλλά τα πόδια έχουν βαρύνει πολύ και μου είναι δύσκολο να “ανοίξω ρυθμό”. Στα δεξιά μου συναντώ και πάλι τον Πάνο. Αυτή τη φορά προλαβαίνω να του δώσω το χέρι μου, αλλά ξέρω ότι φαίνομαι πολύ κουρασμένος. Σχεδόν θέλω να σταματήσω.

Χιλιόμετρο 34o: Κατηφορικό Θεωρητικά, εδώ είναι το κομμάτι κατά το οποίο θα έπρεπε να κερδίσω τα χαμένα λεπτά, αλλά οι κράμπες στους δικεφάλους μου εμφανίζονται ξανά. Βλέπω τον φίλο Δημήτρη στα αριστερά να με χαιρετά χαμογελώντας και του ανταποδίδω το χαμόγελό μου. Του κάνω νόημα ότι τα χω παίξει, αλλά εκείνος συνεχίζει να μου χαμογελά. Λίγο πιο κάτω σταματάω και πάλι από τον πόνο και κάνω διατάσεις “προληπτικά”. Χάνω 2 λεπτά, αλλά αισθάνομαι καλύτερα και συνεχίζω. Ένας θεατής μου φωνάζει “πιάσε ρυθμό!”

Χιλιόμετρο 35o: Κατηφορικό Μου έχει πέσει το ηθικό, αλλά πλέον δε με νοιάζει. Σκέφτομαι μόνο την είσοδο στο Καλλιμάρμαρο. Έχω ξαναβρεθεί στην ίδια κατάσταση και γνωρίζω ότι είμαι στα όρια μου. Και αυτά ακριβώς προσπαθώ να ξεπεράσω.

Χιλιόμετρο 36o: Κατηφορικό Επιτέλους, περνώ από τον προτελευταίο τάπητα χρονομέτρησης. Ένα δρομικό ρητό λέει πως “ό,τι χάνεις στην ανηφόρα δεν το κερδίζεις στην κατηφόρα” και έτσι ακριβώς φωνάζει το σώμα μου. Για πρώτη φορά παίρνω coca cola από τον σταθμό τροφοδοσίας. Πλησιάζουμε προς το Πεντάγωνο.

Χιλιόμετρο 37o: Κατηφορικό  Περνώντας μπροστά από την Εθνική Άμυνα ένστολοι μας χειροκροτούν. Αυτή η εικόνα με γύρισε 12 χρόνια πίσω, όταν υπηρετούσα στην Κύπρο και έτρεχα σε έναν αγώνα 10 χλμ. Ένας δόκιμος και ο λοχαγός μου με χειροκροτούσαν. Τότε έτρεχα με τα άσπρα, σχεδόν πλαστικά αθλητικά παπούτσια του στρατού. Ακόμα με πονάνε τα πόδια μου όταν το σκέφτομαι.

Χιλιόμετρο 38o: Κατηφόρα και λίγο ανηφόρα (πάλι) Στα δεξιά μου μια ταμπέλα γράφει με μεγάλα γράμματα: “Εδώ γεμίζουμε τα άδεια μελάνια σας” και εύχομαι να ήμουν και εγώ ένα τέτοιο (μελάνι). Είχα αδειάσει παντελώς, αλλά τα κρουστά κάτω από τη γέφυρα Κατεχάκη μου δίνουν μια αναπάντεχη ώθηση.

Χιλιόμετρο 39o: Κατηφορικό Το τοπίο με το νοσοκομείο Ερρίκος Ντυνάν στα δεξιά, είναι γνώριμο ακόμα και σε όσους τρέχουν τα 10 χλμ. Η τελευταία μικρή ανηφόρα της Φειδιππίδου  δοκιμάζει ακόμα και τους πιο καλά προπονημένους, αλλά όπως και να χει, τη στροφή που κάνει αριστερά τη σκέφτομαι συχνά στις προπονήσεις μου. Ακόμα και όταν είμαι κολλημένος στην κίνηση χαζεύω την καφέ-κίτρινη ένδειξη της επίσημης ταμπέλας και μνημονεύω τον κόπο, αλλά και τη λαχτάρα των τελευταίων 3 χιλιομέτρων.

Χιλιόμετρο 40o: Κατηφορικό Κάπου εδώ το κλίμα γίνεται έντονα γιορτινό. Όλο και περισσότερος κόσμος βρίσκεται στους δρόμους. Προσπερνάμε το Μέγαρο Μουσικής και προσδοκώ να αντικρίσω τον γυάλινο δρομέα απέναντι από το Hilton.

Χιλιόμετρο 41o: Κατηφορικό Μπαίνοντας στη Βασιλίσσης Σοφίας, ένας τύπος που (είμαι σίγουρος) δεν τον ήξερα με φώναξε με το όνομά μου (διαβάζοντάς το, προφανώς, από το BIB number μου), ενώ λίγο πιο κάτω παιδάκια από την ΕΛΕΠΑΠ μας κάνουν “high five” και μας χειροκροτούν. Σας το λέω και το λέω και στον εαυτό μου συνέχεια, για κάτι τέτοιες στιγμές η αξία της Αυθεντικής διαδρομής είναι ανεκτίμητη (ή εγώ έχω γίνει εξαιρετικά ευσυγκίνητος).

Χιλιόμετρο 42o: Κατηφορικό Κατηφορίζω την Ηρώδου Αττικού και νιώθω το κορμί μου να καίει. Νιώθω ότι η καρδιά μου θα σπάσει, αλλά ο κόσμος ζητωκραυγάζει τόσο έντονα που ο κάθε δρομέας νιώθει μοναδικός. Ναι, έτσι θα πρέπει να νιώθει. H Διονυσία με εντοπίζει και μου φωνάζει! Βρίσκω λίγη δύναμη ακόμα για την τελευταία μικρή στροφή κάτω από την τεχνητή πεζογέφυρα. Ξέρω ότι μόλις την περάσω θα ξεπροβάλλει μπροστά μου το πανέμορφο Παναθηναϊκό Στάδιο. Το περνάω. Είναι. Πανέμορφο. Κάθε φορά υπόσχομαι ότι στα τελευταία 100 μέτρα θα πάω πιο αργά για να δω τους δικούς μου ανθρώπους. Και όμως κάθε φορά μια μαγική δύναμη με σπρώχνει. Δεν βλέπω τίποτα. Αλλά εκείνη με βλέπει. Με χρόνο 3:45:25 ήταν ο πιο αργός μου τερματισμός. Αλλά είχα το μεγαλύτερο δώρο αποκατάστασης. Την κόρη μου.