«Άχρωμο και καθαρό δεν σημαίνει και αδιάφορο. Ούτε η ταυτισμένη με του νερού όψη υποδηλώνει κάτι για τη γεύση…»
Το διαυγές, λαμπερό, καθαρό και άχρωμο υγρό που περιέχει το ποτήρι θα μπορούσε να είναι το νερό. Δεδομένου όμως ότι αυτό το site καταπιάνεται με αλκοόλ, τα προαναφερθέντα χαρακτηριστικά ταιριάζουν σε υγρά όπως η βότκα, το τζιν, η ιταλική γκράπα ή το δικό μας τσίπουρο. Το αποτέλεσμα της παραπάνω φωτογραφίας οφείλεται στους νόμους της Φυσικής. Σε αυτούς υπακούει και η οπτική αντίληψη των αποσταγμάτων. Το πώς προκύπτουν, όμως, οι ιδιότητες των αποσταγμάτων είναι θέμα Χημείας. Η Χημεία εφαρμόζεται όχι μόνο στην παραγωγή του αλκοολούχου προϊόντος, αλλά και στον τρόπο με τον οποίο ερωτεύεται κανείς ακόμα και την ιδιαίτερη γεύση ενός άχρωμου υγρού! Διότι άχρωμο δεν σημαίνει και αδιάφορο. Ούτε η ταυτισμένη με του νερού όψη υποδηλώνει κάτι για τη γεύση.
Μιας και ξεκίνησα με τη βότκα, θα συνεχίσω για να το αποδείξω. Μπορεί η λέξη βότκα να σημαίνει νερό αφού προέρχεται από τη ρωσική λέξη voda ή την πολωνική woda (η καταγωγή της αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στη Ρωσία και την Πολωνία), η σημασία της όμως είτε συσχετίζεται με την όψη της, είτε ερμηνεύεται ως αποτύπωση της ποσότητας νερού που χρησιμοποιείται στην παραγωγή της, είτε αναφέρεται στην πρωταρχική της χρήση ως φάρμακο ή τονωτική λοσιόν για μετά το ξύρισμα. Επιπρόσθετα, καταδεικνύει τη φήμη της αφού οι λάτρεις της την απολαμβάνουν σα νεράκι! Μετά βίας μπορώ να σκεφτώ κάποιον φίλο ή φίλη που να μην έχει πιει το πιο απλό long drink τύπου βότκα λεμόνι.
Παλιότερα δεν το χώραγε ο νους μου ότι το περίφημο αυτό απόσταγμα προέρχεται από σιτάρι, σίκαλη, πατάτα, σταφύλι ή καλαμπόκι. Η διαύγειά του οφείλεται στο φιλτράρισμα που συμβαίνει μετά την απόσταξη, αλλά και στο γεγονός ότι δεν υπάρχει αλληλεπίδραση με το ξύλο, ή πιο απλά παλαίωση. Η μοναδική αλληλεπίδραση είναι το παιχνίδισμα του φωτός και η ικανότητα του διάφανου υγρού να λειτουργεί ως καθρέφτης του περιβάλλοντος. Είναι η ικανότητα να μετατρέπει την υφή αυτών που φαίνονται διαμέσου του λαμπερού και καθαρού ποτού. Είναι η ικανότητα να μετατρέπει την αίσθηση σε καθαρή απόλαυση. Αυτό μάλλον εννοεί ο Σπύρος όταν συχνά τον ακούω να λέει καλά λόγια για βότκες από τη Σουηδία, τη Φιλανδία και τη Γαλλία: «στο τέλος της ημέρας είναι η υφή, η χροιά αυτό που ψάχνει κανείς να εκτιμήσει…»