Όσοι ακολουθείτε τις στήλες του huntingspirits.tv, εκείνες που συνδυάζουν την τέχνη με το αλκοόλ, θα γνωρίζετε ότι η Κωνσταντίνα, έχει τον πρώτο λόγο. Αναφέρομαι, σαφώς, στα θέματα κάτω από το “Drinks in Art” και το “Spiritint”, που προσωπικά -και όσο πιο αντικειμενικός μπορώ να είμαι- θεωρώ πως είναι από τα πιο καλογραμμένα άρθρα που μπορείτε να συναντήσετε στο άπειρο, αλκοολικού ενδιαφέροντος, σύμπαν του διαδικτύου.
Το καλοκαίρι ετούτο όμως, βρέθηκα, με την καλή μου, για τρίτη φορά στο μαγευτικό νησί της Ανάφης. Επηρεασμένος από τα προαναφερθέντα άρθρα της Κωνσταντίνας, την ώρα που έπινα το σαγηνευτικό αναφιώτικο λευκό κρασί “Φλαμουρού” συνοδεία της κολασμένα νόστιμης κουζίνας της Μαργαρίτας, άνοιξα τα στραβά μου και έδωσα λίγο παραπάνω σημασία στο έργο που βρίσκεται εκεί. Ζωγραφισμένο από τον Σεπτέμβρη του 2000, στον κεντρικό τοίχο του εστιατορίου, παρατηρεί όλους τους επισκέπτες που απολαμβάνουν την Μεσογειακή κουζίνα αγναντεύοντας το απέραντο γαλάζιο. Δείχνει να κατανοεί τους λόγους που οι άνθρωποι επιλέγουν να του γυρίζουν την πλάτη, αφού απέναντί του, απλώνεται το Αιγαίο. Άλλωστε αυτό ακριβώς, το Αιγαίο, είναι και το κύριο θέμα του συγκεκριμένου έργου του Σπύρου Παπαγιαννόπουλου: Αιγαίον νυν και Αεί, γράφει στο κάτω μέρος του.
Επιστρέφοντας στην Αθήνα, αναζήτησα λίγες περισσότερες πληροφορίες για τη ζωή και το έργο του μεγάλου αυτού Έλληνα ζωγράφου: Το μεγαλύτερο μέρος της ζωγραφικής του Παπαγιαννόπουλου βρίσκεται σε ταβέρνες, μπαρ, ουζερί, μαγαζιά και σπίτια, τα οποία βρίσκονται ως επί τον πλείστον στο Αιγαίο και πιο συγκεκριμένα στα νησιά Ανάφη, Πάρο, Αντίπαρο και Κρήτη. “Η ζωγραφική του Παπαγιαννόπουλου έχει κάτι τόσο ωμό και ρεαλιστικό και ταυτόχρονα τόσο εξωτικό και μυθολογικό που με ανάγκασαν να υποκύψω σχεδόν στις φωνές του πελάγους”, γράφει ο Θανάσης Μουτσόπουλος στο βιβλίο “Σπύρος Παπαγιαννόπουλος, 1968-2007: Ζωγραφική”, το οποίο σας προτείνω να διαβάσετε.
Ο Σπύρος Παπαγιαννόπουλος δούλευε κυρίως μεγάλες συνθέσεις με σκόνες και ακρυλικά χρώματα πάνω σε σοβατισμένες επιφάνειες τοίχων, όπως αυτός της Μαργαρίτας.
“Πράγματι, αρκεί να έρθεις άπαξ σε επαφή με τη ζωγραφική του ώστε έκτοτε να αναγνωρίζεις εύκολα την πατρότητα των έργων του. Την προσωπική του σφραγίδα, τη χαρακτηριστική του αυτή μανιέρα, την εντοπίζει κανείς στην έντονη, βυζαντινού τύπου, σχηματοποίηση με την οποία αποδίδει τη θάλασσα, τους γυμνούς χερσαίους όγκους, μα πάνω απ’ όλα τα σύννεφα.” … “Σε έναν κόσμο μυθικό, όπου ψαράδες, ναύτες, ζείμπέκηδες, μαφιόζοι, ρεμπέτικες κομπανίες, τζαζ ορχήστρες, άσχετοι και μάγκες, συνυπάρχουν και συνομιλούν με μορφές βγαλμένες από τον κόσμο του Κόρτο Μαλτέζε ή από την ασιατική ζωγραφική παράδοση.”
Αιγαίο. Τώρα. Και Πάντα. Πόσο Αλήθεια…
Αιγαίο νυν και αεί
