Select Page
Ο λαιμός μου πονάει. Τα αυτιά μου πονάνε. Η μύτη μου είναι 100% βουλωμένη. Δεν ξέρω αν πεινάω, αλλά όταν βλέπω λαχταριστά φαγητά θέλω να τα καταβροχθίσω. Στάσου: Και ο εγκέφαλός μου πονάει. Θέε, μου πόσο καιρό θα κρατήσει; Και αν κρατήσει για πάντα; Δεν μπορώ να συγκεντρωθώ σε τίποτα. Τι είναι αυτό που κρατάει εκείνος ο τύπος; Pizza; Ναι. Θέλω. Τη λατρεύω την pizza. Αλλά και πάλι δεν έχει νόημα αν πρέπει να φας ένα κομμάτι σε 10 λεπτά, χωρίς μάλιστα να μυρίζεις τίποτα. Άσε που θα πρέπει να περιμένω να κρυώσει πρώτα. Και κρύα πίτσα δε λέει. Λέει; 
 
Πρόσφατα υποβλήθηκα σε μια ΩΡΛ φύσεως προγραμματισμένη επέμβαση. Τίποτα σοβαρό. Θεωρητικά, η γευσιγνωστική μου ικανότητα θα βελτιωθεί, η υπο-οξυγόνωση θα εξαλειφθεί και τα προβλήματα από τις αμυγδαλές μού, θα μου πουν αντίο.  Τίποτα ανησυχητικό. Εντάξει, ίσως έχασα μερικά κιλά -ακόμη. Αλλά και πάλι, και αυτά αποκτώνται ξανά εύκολα.
Την ημέρα της πρωτοχρονιάς, 15 ημέρες μετά την επέμβασή μου, ήπια -με φειδώ- διστακτικά, μερικές γουλιές κόκκινο κρασί (Νεμέα Λαντίδη, ποικιλίας 100% Αγιωργίτικο, ξεκουρασμένο 14 μήνες σε βαρέλι). Όταν έφερα το ποτήρι κοντά στα χείλια μου και ήπια την πρώτη γουλιά, σχεδόν δάκρυσα. Ήμουν ξανά ικανός να μυρίζω κανέλα, γαρίφαλο, πιπέρι, γλυκόριζα, κεράσι και άλλα συναρπαστικά αρώματα. Ό,τι χρειάζεται κανείς στη ζωή ήταν εκεί. Σπιτικό φαγητό, ωραίο κρασί, οι δικοί του άνθρωποι και ΥΓΕΙΑ.
Φίλοι μου, σας εύχομαι το 2016, να σας τα δώσει όλα αυτά τα απλά πράματα, μεν, που θεωρούμε τόσο δεδομένα δε, απλόχερα. Εμείς θα τα λέμε και φέτος από αυτό το website που μόλις έκλεισε 4 χρόνια ψηφιακής ζωής. Καλή Χρονιά!